Miłość przewyższa wszystkie inne dary i talenty [Nowenna przed Zesłaniem]

Święty Paweł w swoim Hymnie o miłości z Pierwszego Listu do Koryntian pisze: „Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący” (1 Kor 13,1). To przypomina nam, że bez miłości wszelkie inne dary, talenty i cnoty tracą swoje znaczenie. Miłość jest esencją chrześcijańskiego życia, to ona nadaje sens naszym działaniom i decyzjom.

Miłość, którą otrzymujemy od Boga i którą jesteśmy zobowiązani dzielić się z innymi, jest bezwarunkowa, ofiarna i bezinteresowna. Jest to miłość, która nie szuka własnej korzyści, ale pragnie dobra innych. Jezus Chrystus jest doskonałym wzorem tej miłości, oddając swoje życie za nas na krzyżu.

W codziennym życiu cnota miłości przejawia się w naszych relacjach z innymi ludźmi. Jest to gotowość do służby, przebaczenia i współczucia. Miłość skłania nas do troski o bliźniego, do dzielenia się naszymi zasobami i talentami oraz do budowania wspólnoty opartej na wzajemnym szacunku i wsparciu.

Miłość nie jest tylko uczuciem, ale przede wszystkim decyzją i działaniem. Wymaga od nas otwartości na potrzeby innych i gotowości do poświęceń. To przez konkretne czyny miłości stajemy się świadkami Chrystusa w świecie.

Miłość chrześcijańska jest również potężnym świadectwem dla świata. Jezus powiedział: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13,35). Nasza miłość do innych jest znakiem naszej przynależności do Chrystusa i naszego posłuszeństwa Jego przykazaniom.

Modlitwa wstępna (odmawiana w każdym dniu nowenny):

Duchu Święty, Boże, który w dniu narodzin Kościoła raczyłeś zstąpić widomie na apostołów, aby oświecić ich rozum, zapalić serca, utwierdzić w wierze i życie ich uświęcić, błagamy Cię najgoręcej w czasie tej nowenny, abyś również nam raczył udzielić tych samych darów dla naszego uświęcenia i wzrostu chwały Bożej. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

W dziewiątym dniu nowenny:

Pismo święte poucza: „Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić (Dz 2,1-4).

Módlmy się: Duchu Święty, który sprawiłeś, że apostołowie mówili różnymi językami, spraw abyśmy w życiu chrześcijańskim potrafili mówić językiem słów, językiem czynów, językiem przykładu i wszystkimi możliwymi językami dla pomnożenia chwały Bożej. Amen.