12 rozdział 2 Księgi Królewskiej przedstawia czasy panowania nad Judą króla Joasza (835-796 przed Chrystusem). W końcowej części tego rozdziału opisany jest najazd, jakiego na ziemię filistyńską i judzką dopuścił się król Aramu, Chazael. Złupiwszy filistyńskie miasto Gat (wówczas najpotężniejsze i największe w regionie), skierował on swoje wojska w stronę Jerozolimy.
Joasz, chcąc uniknąć spustoszenia stolicy, ofiarował najeźdźcy gigantyczny okup, którego część stanowiło zdobiące Świątynię Jerozolimską złoto. Wówczas wojska Aramu oddaliły się, judzki król przypłacił jednak swą decyzję śmiercią z ręki rozgniewanych profanacją mieszkańców.
Najnowsze odkrycie izraelskich archeologów daje potwierdzenie jednego z epizodów opisanej powyżej historii. Opublikowane w piśmie "PLOS ONE" wyniki ich badań wskazują, iż miasto Gat rzeczywiście zostało spalone (na marginesie: spustoszona w wojnie z lat 1947-1948 została również pobliska arabska wioska Tall as-Safi; dziś na terenie Izraela). Do swoich ustaleń naukowcy doszli badając... pole magnetyczne zachowanych cegieł.
Dzięki zastosowaniu tego rodzaju technologii archeologowie ustalili, iż temperatura, która oddziaływała na badane cegły, była znacząco wyższa od tej stosowanej przy ich wytwarzaniu. Oznacza to, że musiały one doświadczyć pożaru.
Co ważne, w IX wieku przed Chrystusem na obszarze dzisiejszej Ziemi Świętej nieznana była jeszcze technika wypalania cegieł w piecach (ta trafiła do regionu prawdopodobnie dopiero wraz z podbojami rzymskimi 800 lat później). Stosowane w Judzie i sąsiednich krainach cegły mułowe powstawały w powolnym procesie suszenia na bliskowschodnim słońcu.
Co więcej, proces suszenia na słońcu sprawia, iż przypadkowa początkowo orientacja ferromagnetyczna cząsteczek cegły staje się zgodna z orientacją magnetyczną Ziemi. Poddanie cegły wysokiej temperaturze (jak w przypadku pożaru) przywraca jednak jej cząsteczkom orientację przypadkową. Takie właśnie zjawisko zajść miało w przypadku badanych przez izraelskich naukowców cegieł z Gat.
