Szanuj ojca swego i matkę swoją. A co, jeśli są wyjątkowo trudni?

Z rodzicami jesteśmy związani w szczególny sposób. Nawet wówczas, gdy czujemy, że jesteśmy sobie dalecy albo faktycznie dzielą nas setki, czasem tysiące kilometrów. 

Rodziców powinniśmy szanować też wtedy, gdy mamy inne poglądy, nie wyznajemy wspólnych wartości lub zostaliśmy przez nich dotkliwie zranieni. Wypełnianie czwartego przykazania bywa jednak niekiedy prawdziwym wyzwaniem! No bo jak tu kochać kogoś i mówić o nim dobrze, gdy w środku czujemy głównie żal czy irytację?

Pamiętajmy, że szanować nie oznacza zgadzać się na złe traktowanie. Ani nawet akceptować wszystkich opinii i decyzji. Chodzi tu przede wszystkim o wzajemną miłość i troskę o naszych bliskich, z uwzględnieniem ich godności oraz roli, jaką odgrywają w naszym życiu. 

Nie we wszystkim musimy się zgadzać, ale jako chrześcijanie jesteśmy wezwani do troszczenia się o swoich rodziców. Oni też robili to wobec nas, gdy byliśmy dziećmi. A że – jak każdy – popełniali przy tej okazji mniej lub więcej błędów, to już inna sprawa. Kochajmy ich i szanujmy, nie zapominając jednocześnie o pełnym miłości wyznaczaniu granic.

Błędy przeszłości nie zawsze można naprawić. Ważne, by mimo to postarać się znaleźć w sobie siłę do przebaczenia. Bóg też patrzy na nas miłosiernym okiem, ze współczuciem. Zainspiruj się tym spojrzeniem i przestań chować urazę. Akt przebaczenia prowadzi zawsze do prawdziwej wolności! 

Każdy z nas niesie ze sobą jakieś dobro. Przypomnij sobie rzeczy, za które możesz być swoim rodzicom wdzięczny. Pomyśl o tym, że Bóg stworzył cię również za ich pośrednictwem i przy ich udziale. Być może znajdziesz coś wyjątkowego, co dla ciebie zrobili? Może jest coś szczególnego, w co wyposażyli cię na dalsze życie? Albo posiadali jakąś szczególną cechę lub zachowanie, które wiązało się z konkretnym dobrem dla ciebie?

Niekiedy relacje z rodzicami są bardzo trudne. Mimo to, nie warto z nich rezygnować. Można się zdystansować, ale nie odciąć. Jednym ze sposobów na okazywanie rodzicom czci jest właśnie ofiarowywanie im przestrzeni w swojej rodzinie. Jeśli trudno o bezpośredni, fizyczny kontakt, warto zacząć od zadbania o drobne gesty pamięci jak wysłanie kartki, zdjęcia, SMS lub umożliwienie im kontaktu z wnukami.

Rodzice nie zawsze mają kontakt z Bogiem i Jego Słowem. Może więc warto – przynajmniej od czasu do czasu – podjąć wysiłek ich ewangelizacji? Podrzucić mądrą książkę, polecić wartościowy film albo podzielić się fragmentem z Biblii, który szczególnie zapadł nam w serce? A wszystko to z największą delikatnością i taktem, bez próby nachalnego nawracania.

Zdobywaj się na akty miłości wobec matki i ojca. Gwarantuję, że żaden, nawet najmniejszy z nich nie pozostanie niezauważony! Bądź kreatywny. Wyślij kwiaty bez okazji albo zadzwoń tylko po to, by spytać, co u nich słychać. Możesz też pomóc w praktycznych, codziennych sprawach jak skoszenie trawy, drobne naprawy, załatwienie czegoś z urzędzie czy zrobienie większych zakupów.

Powierzaj swoich rodziców Bogu. Rób to tym bardziej, jeśli czujesz do nich żal i pretensje o dawne krzywdy. Módl się też o łaskę przebaczenia tych zranień. Jezus zachęcał nas, byśmy życzyli dobrze również tym, którzy nas przeklinają, i modlili się za tych, którzy nas oczerniają (Łk 6,28). Gdy trudno ci zdobyć się na jakikolwiek gest czy słowo wobec matki i ojca, zawsze możesz zacząć od błogosławieństwa wypowiedzianego na poziomie serca i zawierzenia życia rodziców Bogu.

Staraj się nie krytykować ani nie oczerniać swoich rodziców w towarzystwie innych ludzi, a tym bardziej dzieci. Nie musisz zgadzać się ich zdaniem, wartościami czy sposobem życia. Ale czy warto mówić o tym na głos, w dodatku publicznie? Takie rzeczy najlepiej jest wyjaśniać w cztery oczy. Pamiętaj, że przyjdzie czas, że i ty będziesz babcią/dziadkiem. Jak będą traktować cię wtedy wasze dzieci? Co będą mówić o tobie innym? Patrzcie na rodziców z takim samym miłosierdziem, jakiego życzylibyście sobie w przyszłości. Dawajcie rodzicom tylko to, co sami chcielibyście kiedyś od swoich dzieci otrzymać.