Swoje cierpienia ofiarowała Bogu za nawrócenie grzeszników. Nie żyje znana teolożka

Urodziła się 21 maja 1962  w rodzinie Zbigniewa i Anny Raszewskich w Warszawie. Ukończyła XVII LO im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego a następnie teologię na Akademii Teologii Katolickiej oraz Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie.

W końcu lat 70., od początku istnienia wspólnot Wiara i Światło w Warszawie, zaangażowała się w ich budowanie. Poznała również wspólnotę l’Arche w Trosly-Breuil we Francji, gdzie przez kilka miesięcy mieszkała jako asystentka w domu dla osób z głęboką niepełnosprawnością intelektualną.  W 1984 zamieszkała w pierwszym polskim domu l’ Arche w Śledziejowicach pod Krakowem. Współtworzyła go wraz z dwiema małymi siostrami Jezusa: s. Wandą Rusinek  i s. Bożeną Włodarczyk, Mariolą Drobnik oraz dwiema osobami z niepełnosprawnością intelektualną: Heleną Rusinek i Alą Domnicz. Były to początki wspólnoty: codzienne towarzyszenie osobom z niepełnosprawnością intelektualną, brak wystarczających środków materialnych, niekończące się remonty, ciężka praca fizyczna (również w polu), co przez dwa lata łączyła z funkcją odpowiedzialnej za wspólnotę. W 1988 powróciła do Warszawy.

W 1990 wyszła za mąż za Marka Szczerbę. W 1995  urodziła się im córka Agata

W 1992  założyła wraz z mężem Fundację na rzecz Osób Niepełnosprawnych NOE, prowadzącą warsztat dla osób z niepełnosprawnością intelektualną.  Pracowała też jako terapeuta w domu prowadzonym przez Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi. Zaangażowanie to łączyła z pracą tłumaczki i  redaktorki w Wydawnictwie Księży Marianów, a później w Instytucie Dokumentacji i Studiów nad Literaturą Polską.

Równocześnie, od tego czasu była związana ze wspólnotami  Małych Braci Jezusa, Małych Sióstr Jezusa; żyła na co dzień duchowością Karola de Foucauld oraz adoracją Najświętszego Sakramentu. Przez kilkanaście lat zaangażowana była również we wspólnoty charyzmatyczne (Odnowy w Duchu Świętym), gdzie szczególnie służyła modlitwą wstawienniczą.

Od 1998 cierpiała na silne dolegliwości neurologiczne, które zostały zdiagnozowane jako SM.

Bardzo ważnym dla niej miejscem modlitwy było Medjugorie. Powracała tam wielokrotnie a ostatni raz  w październiku 2023, odnawiając misję, jak sam o tym mówiła – „radości krzyża”. Podczas jednej z wizyt w tym sanktuarium Maryi, Królowej Pokoju doświadczyła poważnego, niewytłumaczalnego z medycznego punktu widzenia, choć niecałkowitego uzdrowienia. Pozwoliło jej to na kontynuację pracy zawodowej i różnorodnych zaangażowań.

W ostatnich latach szczególnie zaangażowała się we wspólnocie Przymierze Miłosierdzia, służąc również modlitwą wstawienniczą na spotkaniach i podczas rekolekcji. Głosiła też konferencje. Co roku odnawiała też przyrzeczenia (tzw. „więzy ekspiacji”), ofiarowując Bogu swoje cierpienia za nawrócenie grzeszników. Towarzyszyła wielu osobom. Szczególne miejsce w jej sercu mieli ludzie młodzi. Zebrała świadectwa osób z Przymierza, zredagowała je i przygotowała do wydania w książce „On zmienił moje życie”, wydanej przez ten ruch.

Była autorką licznych i poczytnych książek z dziedziny duchowości: „Wielka cisza”, Wydawnictwo M, 2000; „Dotyk Miłosierdzia”, Wydawnictwo M, 2002; „Furtki”, Wydawnictwo M, 2003; „Praktyczny leksykon modlitwy”, Wydawnictwo M, 2007; „Poznań Borejków. Spacer z bohaterami powieści Małgorzaty Musierowicz” (z Kingą Czachowską), Media Rodzina, 2009; „Nowe wspólnoty w Polsce. Przewodnik subiektywny”, Więź, 2012;, „Sekret Medjugorie. Objawienia, historia, świadectwa”, WAM, 2017.

Tłumaczyła też z języka francuskiego liczne artykuły, konferencje oraz książki (m. in. „Medjugorie, wojna dzień po dniu”, „Ukryte dzieciątko z Medjugorie”, „Pokój będzie ostatnim słowem”, „Rewolucja miłosierdzia” i inne.

Msza Święta pogrzebowa Doroty Szczerby zostanie odprawiona jutro, we wtorek 20 lutego o godz. 13.00  w kościele pw. Matki Bożej Królowej Polski w Warszawie, ul. Gdańska 6a. Po mszy odbędzie się pogrzeb na Cmentarzu Wawrzyszewskim, ul. Wólczyńska 64, kw. 14a-6-22.

Anna Nagórka, mp