„Dorastaliśmy ufając miłosierdziu Bożemu”. Jak wiara pomogła przetrwać kryzysy „tacie” klocków Lego?

Dwa pożary, śmierć żony i brak pieniędzy – to trudy, z jakimi mierzył się Duńczyk, dzięki któremu dzieci na całym świecie, bawiąc się, rozwijają wyobraźnię i umiejętności manualne, a rodzice… krzyczą wniebogłosy – podczas bliskiego spotkania ich stóp z małym, słodkim klockiem beztrosko leżącym na podłodze. Mało kto wie, że za tą zabawką stoi historia o powstawaniu z katastrof dzięki… wierze w Boga.

Na świat przychodzi wiosną 1891 roku w Omvraa Mark (parafia Fliskov) jako 10. dziecko Jensa Nielsa i Kirstine Christiansenów. Swój dom z dzieciństwa opisuje w dzienniku krótko: „Dorastaliśmy – wszyscy – w skromnym, ale dobrym domu, ufając miłosierdziu Bożemu”. To stąd dowiadujemy się o chrześcijańskich korzeniach i fundamencie, na którym wyrósł młody Duńczyk.

Siedmioletni Ole Kirk pasie owce i krowy oraz pomaga w stajniach i na polach w pobliskich gospodarstwach, aby pomóc w utrzymaniu gospodarstwa domowego. Później zostaje uczniem stolarza – swojego brata Krestena i w 1911 roku jako 20-latek otrzymuje świadectwo czeladnicze. Kilka lat później otwiera stolarnię i zakłada rodzinę. Z Kristine Sørensen zostają rodzicami 4 synów. Ole Kirk angażuje się w życie lokalnej społeczności (uczy młodzież rękodzieła, udziela się w YMCA – Związku Chrześcijańskiej Młodzieży Męskiej) i żyje według prostych podstawowych zasad, które w dużej mierze wywodzą się z jego wiary chrześcijańskiej: jak najlepiej dbać o to, co zostało mu dane.

Wraz z żoną Kristine, Ole Kirk jest członkiem Kościelnego Stowarzyszenia Misji Wewnętrznej (ruch odnowy w luterańskim Duńskim Kościele Narodowym). Wiara połączona z determinacją, ciężką pracą, odwagą i optymizmem pomaga mu przetrwać trudne czasy, zarówno osobiste, jak i ekonomiczne. A tych nie brakowało – gdy ma 33 lata, niespełna 3 tygodnie po jego urodzinach, w warsztacie wybucha pożar i trawi go wraz z domem.

Ole Kirk odbudowuje miejsce pracy i życia rodzinnego. Wznawia działalność, jednak niedługo potem ją… zamyka w wyniku ogólnoświatowego kryzysu gospodarczego. Zostaje bez źródła utrzymania. Wkrótce otrzymuje zlecenie na wykonanie zabawek, co opisuje we wspomnieniach: „ponieważ nie mieliśmy innej pracy, uznaliśmy to za dar od Boga”.

Gdy przekracza 40-tkę, jego żona umiera i stolarz zostaje sam z 4 synami w wieku od 6 do 15 lat. Jego przyszłość nie wygląda obiecująco. Ole Kirk Christiansen musi zmierzyć się z faktem, że życie jest darem, ale jednocześnie może być wyzwaniem. To myśl, którą często powtarza swoim dzieciom.

W tym trudnym czasie udaje mu się zachować pozytywne podejście do życia. W obliczu przeciwności losu i przeszkód Ole Kirk Christiansen wykazuje zarówno entuzjazm dla nowych możliwości, jak i sporą porcję humoru. „Tak, Christiansen miał naturalny dar poczucia humoru – i wiedział, jak go wykorzystać”, wspominał jeden z jego pierwszych uczniów.

Wpisuje się ta postawa w myśl francuskiego mnicha Pierre-Marie Delfieux: „Radość nie jest ludzkim wynalazkiem, ale emanacją Boga. Nie można jej wytworzyć – jest nam dana. Trzeba raczej umieć się na nią zgodzić, niż jej poszukiwać”.

Kilka miesięcy po owdowieniu Kirk postanawia zatroszczyć się o synów i poszukać kobiecego wsparcia. Zamieszcza ogłoszenie w dzienniku „Kristeligt Dagblad” (dun. „Chrześcijańska Gazeta”): „Zatrudnię na korzystnych warunkach dziewczynę głębokiej wiary, oszczędną, która potrafi przygotowywać posiłki i podejmie się prowadzenia domowego gospodarstwa od 1 listopada. Życzliwa atmosfera. Mam synów, więc preferowana jest osoba, która otoczy ich miłością, pomoże w ich wychowaniu oraz stworzy im dom. Rekomendacje z poprzednich miejsc pracy oraz żądania płacowe należy przesłać do O. Kirk Christiansen, Stolarnia Maszynowa w Billund, i pod tym adresem można uzyskać bardziej szczegółowa informacje”.

Na ogłoszenie odpowiada 38-letnia Sofie Jørgensen, która od początku nawiązuje nić porozumienia z Olem Kirkiem. Otrzymuje pracę, a 7 miesięcy później pobierają się. Życie Duńczyka przybrało nowy, pozytywny bieg. Nie tylko prywatnie – okazało się, że żona wnosi do małżeństwa niebagatelną sumę 1000 koron i oferuje ją na uratowanie małżonka od ogłoszenia upadłości. Ole Kirk spłaca w ten sposób kredyty na odbudowę domu i warsztatu.

Prowadzenie produkcji zabawek może dalej być źródłem zarobku dla Duńczyka i… źródłem radości dla dzieci. Nawet wybuch II wojny światowej nie ogranicza Olego Kirka. Stopklatka następuje dopiero w 1942 roku – wtedy to kolejny pożar niszczy sporą już fabrykę – dorobek życia Christiansena.

„O trzeciej nad ranem jeden z młodych mężczyzn, którzy śpią w warsztacie, przychodzi i krzyczy: «Fabryka płonie!». To była szokująca wiadomość – i bolesna. Usiłowałem ogarnąć sytuację, ale musiałem zatrzymać się na chwilę i uklęknąć przed Bogiem. To była moja wdzięczność dla tego, który wie wszystko, i dała mi spokój i ciszę w moim umyśle”.

Pomimo tej wielkiej straty, przy pomocy rodziny, pracowników i przychylnych firm Ole Kirk Christiansen odbudowuje fabrykę, w kolejnym roku zatrudniając już 40 osób.

I nawet tam dzieli się swoją wiarą i wdzięcznością Bogu. Codziennie rano prowadzi modlitwę z pracownikami, nawet każdy z nich miał egzemplarz Księgi Psalmów, specjalnie przygotowany dla personelu – z logo Lego :)

Tak wspomina go syn Gotfryd: „Jestem przekonany, że wiara ojca w Boga, która była widoczna we wszystkim, co robił, pomogła mu przejść przez jego smutek i trudności, których doświadczył. Jego wiara uczyniła go aktywnym człowiekiem. Dało mu to odwagę i ukojenie, które umożliwiło mu podjęcie nowych obowiązków, a także siłę, by, mimo trudności, przejść przez pracę”.

Źródła: lego.com, money.pl