Trzy wymiary najważniejszej tajemnicy. Wniebowstąpienie to wymiar drugi

Dz 1,1-11; Hbr 9,24-28; 10,19-23; Łk 24,46-53

Wniebowstąpienie jest drugim wymiarem tajemnicy zmartwychwstania. Trzecim jest zesłanie Ducha Świętego. Dopiero te trzy wymiary stanowią całość. Pan Jezus zmartwychwstał, to znaczy przez śmierć przeszedł do nowego życia i przez to odszedł od nas (wniebowstąpienie), ale jednocześnie jest wśród nas obecny w nowy sposób (zesłanie Ducha Świętego).

Natomiast my zazwyczaj jesteśmy uwikłani w nasz ziemski sposób patrzenia, widząc przede wszystkim toczące się na świecie rozgrywki zarówno w wymiarze społeczno-politycznym, jak również w wymiarze naszych osobistych spotkań w domu, pracy w sąsiedztwie itd. To nas najbardziej dotyka i interesuje.

Natomiast przez zmartwychwstanie Pan Jezus ukazał nam zupełnie inne istnienie, nową rzeczywistość, która całkowicie przerasta to, co obecnie spotykamy na ziemi. Niestety, my ciągle staramy się patrzeć w sposób ziemski.

Tak było nawet z uczniami, którzy spotkali Zmartwychwstałego. Kiedy się z nimi żegnał i ich opuszczał, oni pytali: Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela? (Dz 1,6). Ziemskie wyobrażenie i pragnienie ciągle w nich było żywotne.

W odpowiedzi na pytanie uczniowie usłyszeli: Nie wasza to rzecz znać czas i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą… (Dz 1,7).

Można by dodać: „ani sposób, w jaki Ojciec to królestwo wprowadzi”. Królestwo, jakie Bóg nam da, nie jest królestwem według naszego wyobrażenia i oczekiwania. To inne królestwo. Inne są ścieżki Boga, a inne ludzi. Inne Jego myśli, a inne nasze.

Dlatego zasadniczym tematem podczas pożegnania będzie nie czas ponownego przyjścia Jezusa, lecz posłanie Ducha Świętego, Ducha Prawdy, który doprowadzi nas do całej prawdy i udzieli mocy do tego, by być świadkami:

ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi (Dz 1,7n).

Wniebowstąpienie Pana Jezusa to nie „uniesienie Go ponad chmury”, ale Jego „zasiadanie po prawicy Ojca”. Stąd Jego zupełnie inna obecność dla nas, obecność przez Ducha Świętego. Przez Niego całkowicie w nowy sposób jest wśród nas sam Pan Jezus, aż do skończenia świata (zob. Mt 28,20). W innym miejscu św. Paweł pisze:

Tak więc i my odtąd już nikogo nie znamy według ciała; a jeśli nawet według ciała poznaliśmy Chrystusa, to już więcej nie znamy Go w ten sposób (2 Kor 5,16).

Życie uczniów Chrystusa obecnie to w istocie życie w Duchu Świętym. Dlatego zasadnicza troska kieruje się ku przyjściu tego Ducha. Przytoczony fragment z Dziejów wskazuje na moc, która ogarnie uczniów, by mogli być świadkami Jezusa. Podobnie w Ewangelii św. Łukasza Pan Jezus poleca im pozostać w mieście, aż otrzymają „moc z wysoka”. Ona dopiero pozwali im na nowo żyć i postępować.

Duch Święty udziela mądrości do poznania prawdziwej nadziei, jaką daje nam Bóg, abyśmy już nie żyli wyobrażeniami, tworzonymi na podstawie ziemskiego życia. To poznanie przekracza nasze naturalne doświadczenia, otwierając nadzieję, z której wyrasta moc ufności.

Dzięki niej możemy dawać świadectwo wiary w Chrystusa obecnego wśród nas. Jego obecność jest szczególna podczas liturgii, która jest właściwie celebracją tej obecności na różny sposób: w zgromadzeniu w Jego imię, w Jego słowie, w Jego ofierze. Na końcu otrzymujemy błogosławieństwo, aby był On obecny w naszym życiu.

Fragment książki o. Włodzimierza Zatorskiego OSB „Rozważania liturgiczne na każdy dzień. T. 2b: Okres Wielkanocny”, Tyniec Wydawnictwo Benedyktynów. Tytuł, lead, śródtytuły i skróty pochodzą od redakcji Aleteia.pl.