“Jeśli Rosja nawróci się, zapanuje pokój…” – historia aktu poświęcenia Rosji Niepokalanemu Sercu Maryi

W łączności z Ojcem Świętym akt poświęcenia zostanie dokonany we wszystkich krajach i diecezjach świata. W Polsce nastąpi to we wszystkich kościołach o godz. 17.00. Ponadto zostaną tego dnia odprawione msze św. w intencji pokoju w Ukrainie oraz nawrócenia Rosji.

Podczas objawień w Fatimie w 1917 r. Matka Boża przekazała dzieciom, że dla ratowania grzeszników przed piekłem należy m.in. wprowadzić nabożeństwo do Jej Niepokalanego Serca. Maryja prosiła także o poświęcenie Jej Niepokalanemu Sercu Rosji. Wyjaśniała, że "jeśli Rosja nawróci się, zapanuje pokój, jeżeli nie, bezbożna propaganda rozszerzy swe błędne nauki po świecie, wywołując wojny i prześladowanie Kościoła".

W 1929 r. Matka Boża po raz kolejny objawiła się jedynej żyjącej jeszcze wizjonerce, jaką była przebywająca w zakonie s. Łucja. Matka Boża powiedziała jej, że "przyszła chwila, w której Bóg prosi Ojca Świętego, aby wspólnie ze wszystkimi biskupami świata poświęcił Rosję memu Niepokalanemu Sercu, obiecując ją w ten sposób ocalić”. Z orędzia po raz kolejny wynikało, że „jeżeli Rosja nawróci się, to nastanie pokój. Jeżeli nie, rozpowszechni ona swe błędy po świecie, wywołując wojny i prześladowania Kościoła Świętego. Ojciec Święty będzie cierpiał, wiele narodów zostanie zniszczonych”.

W 1930 r. w trakcie kolejnych objawień Matka Boża powiedziała Łucji, że jeśli ludzie się nie nawrócą i nie będą żałować za grzechy, dojdzie do następnej wojny światowej, klęski głodu, wielu konfliktów zbrojnych i prześladowania chrześcijan. Ratunkiem jest zaś "zawierzenie się Niepokalanemu Sercu Maryi oraz praktykowanie nabożeństwa pierwszych sobót miesiąca". Za pośrednictwem swych spowiedników i biskupa Leirii s. Łucja uzyskała to, że prośba Najświętszej Panny została podana do wiadomości papieżowi Piusowi XI, który przyrzekł wziąć ją pod rozwagę. Ale pomimo że 13 października 1930 biskup Leirii Jose Coreira da Siva uznał autentyczność objawień, Pius XI nie spełnił żądania poświęcenia Rosji.

W kwietniu 1939 r. nowym papieżem został Pius XII. 2 grudnia 1940 r. s. Łucja napisała do niego list, upominając się o konieczność konsekracji Rosji. Prośbę tę papież spełnił, ale tylko częściowo, w 1942 r. poświęcając narody świata Niepokalanemu Sercu Maryi. Ojciec Święty określił wojnę toczoną pomiędzy hitlerowskimi Niemcami a stalinowskim ZSRR jako "wojnę dwóch szatanów". Nie odważył się jednak oddzielnie wspomnieć o Rosji, obawiając się, że zostanie to wykorzystane przez Niemców na rzecz ich propagandy.

Poświęcenie narodów Maryi miało natomiast niewątpliwy wpływ na podtrzymanie ducha wiernych w okupowanej Europie. Wielu z nich widziało w tym akcie przyczynę przechylenia się szali wojny na niekorzyść Niemców. W roku 1944 r. Pius XII ustanowił święto Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny. Dwa lata później, poprzez swojego legata, koronował Matkę Bożą Fatimską w znaku figury na Królową Świata. W 1949 r. wydał zaś zgodę na rozpoczęcie prac koniecznych do otwarcia procesu beatyfikacyjnego fatimskich dzieci, Franciszka i Hiacynty.

Dziesięć lat po poświęceniu narodów Niepokalanemu Sercu Maryi, w roku 1952, Pius XII powtórzył akt. Tym razem wymienił on „wszystkie narody w Rosji”. S. Łucja pozostała jednak nieprzekonana co do wypełnienia w pełni woli Matki Bożej przez papieża. Nie dokonał on tego bowiem w łączności ze wszystkimi biskupami Kościoła katolickiego.

Jan Paweł II początkowo nie interesował się specjalnie Fatimą. Zaczęła ona nurtować go po zamachu z 13 maja 1981 r. Papież poprosił wówczas o tekst objawień, który dostarczył mu osobiście słowacki, emigracyjny biskup o. Paweł Hnilica SJ, który wcześniej został wyświęcony jako tajny biskup na Słowacji, a później przebywał w Rzymie. Był on gorącym propagatorem poświęcenia Rosji Sercu NMP.

Jan Paweł II po rozmowach z nim doszedł do wniosku, że zbieżność daty zamachu z rocznicą pierwszych objawień fatimskich nie może być przypadkowa, a jego życie zostało w cudowny sposób uratowane przez Matkę Bożą. W żaden inny sposób nie dało się bowiem wytłumaczyć toru kuli wystrzelonej przez Alego Agcę. Przeszła ona przez całe ciało papieża, nie uszkadzając przy tym poważnie najważniejszych narządów wewnętrznych.

Po opuszczeniu Polikliniki Gemelli Jan Paweł II oświadczył: „Zrozumiałem, że jedyną drogą uniknięcia wojny, uratowania świata przed ateizmem, jest nawrócenie Rosji zgodnie z fatimskim orędziem”. To jego przeświadczenie potwierdziła s. Łucja w liście adresowanym doń 12 maja 1982 r. Pisała w nim, że druga część tajemnicy odnosi się do słów Matki Bożej: „Jeżeli przyjmą moje żądania, Rosja nawróci się i zaznają pokoju; jeżeli nie, rozszerzy swoje błędne nauki po świecie, itd.”.

W rok po zamachu Jan Paweł II odbył pielgrzymkę do Fatimy, traktując ją jako wotum wdzięczności Matce Bożej za ocalenie życia. W homilii wyjaśnił wówczas, dlaczego Kościół przyjął orędzie Matki Bożej Różańcowej. "Jest tak dlatego, że zawiera prawdę i wezwanie, które są w swej zasadniczej treści prawdą i wezwaniem samej Ewangelii. «Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię» – to przecież pierwsze słowa, jakie Mesjasz skierował do ludzkości” – mówił.

Będąc w Fatimie Jan Paweł II zawierzył też świat i Rosję Niepokalanemu Sercu Maryi. Siostra Łucja prosiła go jednak o ponowienie tego aktu, gdyż nie był on dokonany w łączności ze wszystkimi biskupami.

Wreszcie 25 marca 1984 r. Jan Paweł II w duchowej jedności ze wszystkimi biskupami świata (uprzednio do tego wezwanymi) w Bazylice św. Piotra zawierzył świat i Rosję Maryi. Do modlitwy dołączyło również pięciu patriarchów prawosławnych (oczywiście spoza Związku Radzieckiego). Siostra Łucja osobiście potwierdziła, że taki uroczysty i powszechny akt odpowiadał temu, czego żądała Matka Boża. Dodała jednocześnie, że być może akt ten ustrzegł świat od wojny atomowej.

Warto przypomnieć, że w wigilię tej uroczystości bp Paweł Hnilica dotarł do Moskwy. Dzień później w jednym z kremlowskich soborów, w łączności z Janem Pawłem II dokonał on aktu konsekracji Rosji. Sam tak wspominał później to wydarzenie: "Wszedłem do wnętrza soboru św. Michała, dawnej kaplicy carów Rosji. Podszedłem do ołtarza, wyciągnąłem z torby komunistyczną «Prawdę» i rozłożyłem ją. Między stronami «Prawdy» znajdowało się «L’Osservatore Romano» z tekstem aktu poświęcenia Rosji przez papieża. […] Tam, w kościele na Kremlu, zjednoczyłem się z Ojcem Świętym i ze wszystkimi biskupami świata, i w łączności z nimi dokonałem aktu poświęcenia Rosji Niepokalanemu Sercu Maryi. Potem udałem się do sąsiedniej cerkwi Wniebowzięcia Matki Bożej. Tam, przy Maryjnym ołtarzu, ponowiłem akt poświęcenia. Po drugiej stronie stał tron patriarchy. Położyłem na nim medalik i powiedziałem do Maryi: «Przyprowadź na ten tron, tak szybko jak to jest możliwe, prawdziwego patriarchę»".

Warto podkreślić, że na olbrzymich terenach ZSRR przekazywanie orędzia fatimskiego było wtedy, jak i w całym okresie komunistycznym, zakazane. Posługujący na Ukrainie i w Kazachstanie duszpasterz, ks. Józef Świdnicki, został w 1984 r. aresztowany i spędził 2,5 roku w łagrze właśnie za rozpowszechnianie fatimskiego orędzia.

11 marca 1985 r., w niespełna rok po konsekracji Rosji Matce Bożej, władzę w niej przejął Michaił Gorbaczow. Pragnąc modernizować ZSRR, doprowadził on ostatecznie do upadku złowrogiego imperium, a ogłaszając przy tym "głasnost", świadomie zanegował jego ateistyczne podstawy.

Od tego czasu można mówić o stopniowym odradzaniu się chrześcijaństwa w ZSRR. Przełomowy okazał się rok 1987/88, zakończony obchodami Millennium Chrztu Rusi. Jeśli chodzi o Kościół katolicki, to ustanowiono w tym czasie hierarchię kościelną na Litwie. Dwa lata później, 25 lipca 1989, został mianowany pierwszy biskup na Białorusi, Tadeusz Kondrusiewicz. 16 stycznia 1991 r. Stolica Apostolska reaktywowała struktury Kościoła rzymskokatolickiego na Ukrainie. Niemal równocześnie, 13 kwietnia 1991 r., Jan Paweł II utworzył dwie administratury apostolskie: europejskiej części Rosji – z siedzibą w Moskwie – oraz Syberii – ze stolicą w Nowosybirsku. Stopniowo odradzał się także Kościół greckokatolicki, skazany przez sowietów na zagładę.

Pierwszym ordynariuszem europejskiej części Rosji został abp Tadeusz Kondrusiewicz. Natychmiast udał się on z pielgrzymką do Fatimy, odwiedzając przy okazji s. Łucję. Nie mogła ona uwierzyć, że widzi na własne oczy biskupa, który przybył z Moskwy. Zawołała wówczas: "Orędzie Madonny ostatecznie wypełnia się".

Abp Kondrusiewicz podczas jednej z kolejnych swych wizyt u s. Łucji, którą złożył w towarzystwie kard. Josepha Ratzingera, usłyszał od wizjonerki, że nawrócenie jest długim procesem i dotyczy nie tylko Rosji, „bo grzech nie ma narodowości”.

Będąc kolejny raz w Fatimie w 1991 r., Jan Paweł II wyraził przekonanie, że wyzwolenie krajów Europy Środkowo-Wschodniej jest dziełem Niepokalanej. Ostrzegł przy tym, że choć marksizm został pokonany, to „może on zostać zastąpiony nową formą ateizmu, która, głosząc wolność, dąży do zniszczenia korzeni moralności chrześcijańskiej”.

W 1996 r. figura Matki Bożej Fatimskiej uroczyście dotarła do Rosji, wizytując poszczególne diecezje i parafie, począwszy od obwodu kaliningradzkiego aż po Perm za Uralem. "W ostatnich latach jesteśmy świadkami spełniającego się stopniowo proroctwa fatimskiego o nawróceniu Rosji" – powiedział wówczas abp Kondrusiewicz, witając figurę w Sankt Petersburgu. Duchowny dodał, iż "jest to proces długotrwały, daleko trudniejszy niż zmiany nazw ulic czy zwalenie pomników przywódców rewolucji".

Bezpośredniej transmisji z tej uroczystości słuchał w Rzymie z wielkim wzruszeniem Jan Paweł II, udzielając peregrynacji figury w Rosji swego apostolskiego błogosławieństwa.

Zbrojna agresja Rosji na Ukrainę, rozpoczęta 24 lutego br., dla papieża Franciszka stała się nie tylko okazją do wygłoszenia wielokrotnych apeli o pokój oraz działań dyplomatycznych, ale także także wezwaniem do ponownego ofiarowania Rosji – tym razem wraz z krwawiącą Ukrainą – Niepokalanemu Sercu Maryi.

Dokona tego osobiście Ojciec Święty Franciszek 25 marca br. o godz. 17.00 w Bazylice św. Piotra w Rzymie. Równocześnie akt ten zostanie dokonany we wszystkich diecezjach na świecie. A w Fatimie tego samego aktu, w tym samym dniu, dokona jałmużnik papieski kard. Konrad Krajewski.