Zanim Kościół potwierdził objawienia s. Faustyny – na długo przed wprowadzeniem dekretu Penitencjarii Apostolskiej z 2002 r. o ustanowieniu odpustu związanego z odmówieniem Koronki – sam Pan Jezus wymienił wiele obietnic związanych z tą modlitwą.
Treść modlitwy s. Faustyna Kowalska poznała podczas wizji, którą miała w Wilnie 13 września 1935 r. Zobaczyła anioła, który był wykonawcą gniewu Bożego. S. Faustyna zaczęła modlić się gorliwie o powstrzymanie anioła i usłyszała wewnętrznie słowa:
„Ojcze przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa, za grzechy nasze i świata całego; dla Jego bolesnej męki miej miłosierdzie dla nas”.
Kiedy je odmawiała, zobaczyła bezsilność anioła, który nie mógł wypełnić sprawiedliwej kary. Pan Jezus dał szczególne obietnice związane z odmawianiem koronki:
„Odmawiaj nieustannie tę koronkę, której cię nauczyłem. Ktokolwiek będzie ją odmawiał, dostąpi wielkiego miłosierdzia w godzinę śmierci. Kapłani będą podawać grzesznikom jako ostatnią deskę ratunku; chociażby grzesznik był najzatwardzialszy, jeżeli tylko raz zmówi tę koronkę, dostąpi łaski z nieskończonego miłosierdzia mojego” (Dz. 687).
„Każdą duszę bronię w godzinie śmierci, jako swej chwały, która odmawiać będzie tę koronkę albo przy konającym inni odmówią – odpustu tego samego dostąpią. Kiedy przy konającym odmawiają tę koronkę, uśmierza się gniew Boży, a miłosierdzie niezgłębione ogarnia duszę” (Dz. 811).
Penitencjaria Apostolska udzieliła odpustu pod zwykłymi warunkami, co oznacza stan łaski uświęcającej (a jeśli jest konieczność, to przystąpienie do spowiedzi), przyjęcie Komunii eucharystycznej oraz modlitwę w intencjach, w których modli się Ojciec Święty.
Odpust związany jest z odmówieniem Koronki do Bożego miłosierdzia w kościele lub kaplicy, w obecności Najświętszego Sakramentu, także ukrytego w tabernakulum. Dotyczy wiernych na terenie Polski. Aby odpust był zupełny, należy nie mieć przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, nawet lekkiego.
Odpust zupełny można uzyskać także bez wychodzenia z domu. Jak zostało określone w dekrecie nadającym odpust:
„Jeżeli zaś ci wierni z powodu choroby (lub innej słusznej racji) nie będą mogli wyjść z domu, ale odmówią Koronkę do Bożego miłosierdzia z ufnością i z pragnieniem miłosierdzia dla siebie oraz gotowością okazania go innym, to pod zwykłymi warunkami również zyskują odpust zupełny (...)”.
Pan Jezus przekazał Siostrze Faustynie dwa nabożeństwa. Jednym z nich jest modlitwa w Godzinie Miłosierdzia, czyli w godzinie konania Jezusa. Trzej Ewangeliści piszą, że była to godzina dziewiąta, czyli w przełożeniu na dzisiejsze zasady liczenia czasu – trzecia po południu. W Dzienniczku s. Faustyny czytamy (1572):
„Staraj się w tej godzinie odprawiać drogę krzyżową (...), a jeżeli nie możesz odprawić drogi krzyżowej, to przynajmniej wstąp na chwilę do kaplicy i uczcij Moje serce, które jest pełne miłosierdzia w Najświętszym Sakramencie; a jeżeli nie możesz wstąpić do kaplicy, pogrąż się w modlitwie tam, gdzie jesteś, chociaż przez króciutką chwilę”.
Istotą modlitwy w Godzinie Miłosierdzia jest rozważanie męki Jezusa. Inną natomiast modlitwą jest Koronka do Bożego miłosierdzia, którą można odmawiać o każdej porze dnia.
