Ma być głośno, kolorowo i radośnie. Nowy Rok nie wszędzie zaczyna się 1 stycznia

Żeby sięgnąć najbliżej – kalendarz juliański, którym posługuje się Kościół greckokatolicki i całe prawosławie, jest o 13 dni opóźniony względem kalendarza gregoriańskiego, którym posługuje się Kościół rzymskokatolicki i który jest kalendarzem urzędowym na całym świecie. Wierni Kościołów wschodnich mają więc swojego „sylwestra” 13 stycznia. Nazywają go małanką – od imienia wspominanej tego dnia św. Melanii.

Najbardziej znanym na świecie Nowym Rokiem niewywodzącym się z kultury europejskiej jest chiński Nowy Rok, zwany tam również Świętem Wiosny. Wyznacza się go zgodnie z kalendarzem chińskim na drugi lub trzeci nów księżyca po przesileniu zimowym, w jedenastym miesiącu księżycowym. Wypada on w drugiej połowie stycznia albo w pierwszej połowie lutego (np. 12 lutego 2021 r. skończy się rok szczura, a zacznie się rok bawołu).

To największe święto dla Chińczyków. Związane jest z ucztowaniem, przystrajaniem domów, wręczaniem podarków i odwiedzaniem krewnych – nawet tych, którzy mieszkają daleko. W noworoczną noc odbywają się pokazy fajerwerków i uliczne korowody, w których główne role grają lew i smok. Pierwsze trzy dni nowego roku są wolne od pracy, ale świętowanie trwa aż 15 dni i kończy się Świętem Latarni.

Podobnie obchodzone jest święto Tết w Wietnamie, które wypada również pod koniec stycznia lub na początku lutego. Tradycyjną potrawą Wietnamczyków na Nowy Rok jest ciasto z ryżu, wieprzowiny i fasoli, gotowane w opakowaniu z liści bananowych.

Koreański Nowy Rok nazywa się Seollal. Spędza się go w gronie rodzinnym, jedząc tradycyjne potrawy i grając w gry na wolnym powietrzu, m.in. puszczając latawce. Przede wszystkim jednak oddaje się hołd przodkom i seniorom. Młodsi członkowie rodziny składają starszym specjalny pokłon, a ci z kolei błogosławią młodszym i dają im upominki. Najlepiej byłoby sprawić sobie na wszystkie trzy dni świętowania specjalny strój – hanbok.

W Tajlandii, Mjanmie, Sri Lance, Laosie, Kambodży tradycyjnie Nowy Rok rozpoczynał się wraz z pierwszą kwietniową pełnią księżyca, jednak współcześnie ma on najczęściej stałą datę –13 kwietnia.

Tajski Songkran trwa dwa dni, podczas których wszyscy oblewają wszystkich wodą, wierząc w oczyszczającą moc tej zabawy. Odbywają się też wtedy uczty, występy uliczne i procesje z udziałem słoni. Wyznający buddyzm mieszkańcy Tajlandii dokonują wtedy symbolicznego uwolnienia zwierząt, głównie ryb i ptaków, żeby zapewnić sobie dobra karmę.

Żydowski Nowy Rok to Rosz ha-Szana, zwane również Świętem Trąbek lub Trąbkami (pierwszego i drugiego dnia miesiąca tiszri – w 2021 roku będzie obchodzone 7-8 września). Pierwszego dnia po południu nad rzeką, jeziorem albo morzem odbywa się ceremonialne opróżnianie kieszeni, które oznacza wyrzucanie grzechów. Obrzęd stanowi nawiązanie do słów z księgi Micheasza: „Złoży nieprawości nasze i wrzuci w morze”.

Ważną częścią wieczornego nabożeństwa w synagodze jest gra na trąbie szofar, która wzywa wiernych do duchowego przebudzenia i pokuty oraz przypomina historię objawienia się Boga Mojżeszowi na Górze Synaj. Wieczorem w domach odbywa się uczta, na którą składają się potrawy wyrażające szczęście: chałka maczana w miodzie, ryba na słodko i owoce. Pobożni Żydzi składają sobie życzenia: „Obyście byli zapisani (w Księdze Życia) i opieczętowani na dobry rok”.

Dawne perskie święto Nouruz (dosłownie znaczy: „nowy dzień”; zapisywane bywa także m.in. jako: Nevruz, Nooruz, Navrez) było pierwszym dniem roku w tradycji zaratusztriańskiej, obchodzonym podczas wiosennej równonocy, czyli 21 marca. Tego dnia delegacje ludów wchodzących w skład Imperium Perskiego składały hołd władcy w Persepolis.

Do dzisiaj Nouruz obchodzone jako święto w Iranie, ale także np. Afganistanie, Azerbejdżanie, Kazachstanie, Pakistanie, a nawet w Sudanie i na Zanzibarze. To święto radości i budzącego się życia. Przygotowania do niego są bardzo staranne i obejmują generalne porządki w domach i kupowanie nowych ubrań. W samo święto je się dobre rzeczy i odwiedza krewnych. Znanym zwyczajem jest też chodzenie po ulicach z garnkami i uderzanie w nie. W Iranie wioski przemierza również Kampirak – starszy brodaty mężczyzna w kolorowym ubraniu, rozdający datki potrzebującym.