Gdy mówimy o rodzinie współmałżonka, mamy na myśli przede wszystkim teściów i konflikty, jakie zdarzają się na tej linii. Tymczasem równie oziębłe bywają relacje z rodzeństwem współmałżonka. Jak wówczas załagodzić napięcia?
Przekazując darowiznę, pomagasz Aletei kontynuować jej misję. Dzięki Tobie możemy wspólnie budować przyszłość tego wyjątkowego projektu.
„Biorę sobie ciebie za żonę/męża” – to krótkie zdanie wypowiedziane w czasie przysięgi małżeńskiej oznacza, że przyjmujemy naszego współmałżonka takim, jaki jest, wraz z całym jego zapleczem rodzinnym. Jest synem lub córką swoich rodziców i to stanowi część jego tożsamości; nie możemy tego wymazać.
Podobnie nie możemy też pozbyć się jego sióstr i braci, nie możemy ich pominąć, jeżeli rzeczywiście kochamy naszego męża lub żonę. Tymczasem niektórzy tłumaczą swój brak entuzjazmu wobec perspektywy wejścia w rodzinę współmałżonka mówiąc: „poślubiłem ciebie, a nie twoją rodzinę”. To prawda, w tym sensie, że więź małżeńska ma pierwszeństwo przed więzami krwi, jednak jest to stwierdzenie fałszywe, jeśli zamierzamy odrzucać te więzi rodzinne, traktując je jako coś zewnętrznego, a nawet obcego wobec miłości małżonków.
Przyjaciel podarowany przez naturę
Szwagier bądź szwagierka są przyjaciółmi podarowanymi nam zarówno przez naturę, jak i poprzez wybór małżonka. To dodatkowy powód, by tę „przyszywaną rodzinę” przyjąć rzeczywiście jako „wartość dodaną”! Pojawienie się szwagra lub szwagierki wśród rodzeństwa wnosi powiew świeżego powietrza, który może odnowić braterskie i siostrzane relacje, obniżyć napięcie, zapoczątkować coś nowego.
Z drugiej strony, poznawać i uczyć się cenić braci i siostry współmałżonka, oznacza uczyć się lepiej go kochać. Słuchając jego wspomnień z dzieciństwa, obserwując szczególny rodzaj porozumienia jaki łączy go z jednym czy drugim bratem, odkrywamy naszego współmałżonka jeszcze bardziej. Często przyjaźnie zawiązują się również pomiędzy nowo przybyłymi do rodziny, którzy tworzą wspólny, oparty na sympatii front wobec nowej rodziny, której częścią właśnie się stali.
Skąd jednak biorą się napięcia?
Gdy zawieramy związek małżeński, nic już nie jest takie, jak wcześniej: relacje z rodzeństwem, podobnie jak relacje z przyjaciółmi, muszą się zmienić. Nie zawsze jest to łatwe, nawet, a może zwłaszcza, pomiędzy braćmi i siostrami, których łączą bliskie więzi. Skoro niektóre matki bywają zaborcze, podobnie jest z niektórymi siostrami (lub braćmi), które kiepsko przyjmują pojawienie się „obcego” w rodzinie, zajmującego nagle pierwsze miejsce w sercu brata lub siostry! Zazdrość pojawia się również wtedy, gdy widzą, jak nowo przybyły zdobywa sympatię ich własnych rodziców. Nie dziwmy się więc, że relacje z rodzeństwem współmałżonka są trudne. Życie rodzinne nigdy nie jest proste. To prawda stara jak świat!
Ponadto nie zapominajmy, że każde małżeństwo konfrontuje ze sobą dwa zupełnie różne światy: nawet wówczas, gdy rodziny obojga małżonków łączy podobne wykształcenie, gusta czy światopogląd (a co dopiero wówczas gdy tak nie jest), zarówno jedna, jak i druga strona musi przyswoić sobie odmienne zwyczaje, tradycje, sposób okazywania uczuć czy wyrażania sprzeciwu. To wymaga czasu, a przede wszystkim wiele miłości i wzajemnego szacunku.
Kilka złotych zasad, które mogą ułatwić życie
Pierwszą z nich jest życzliwość. Jeśli koniecznie zależy ci na tym, by zasiać niesnaski w rodzinie, doskonale sprawdzi się metoda jak najczęstszego i umiejętnego obgadywania. Rezultat gwarantowany przez diabła – tego, który dzieli – we własnej osobie. Kolejnym niezbędnym składnikiem jest dyskrecja. Niełatwo się nią posługiwać, ponieważ często trudno wyczuć granicę pomiędzy właściwym poszanowaniem prywatności każdej z osób, a przesadnym milczeniem, które może zostać odczytane jako sztuczne lub jako brak zainteresowania.
A wszystko to wieńczy odpowiednia dawka pokory i humoru: nie ma co dramatyzować, skoro nie jest to warte naszych siwych włosów (dotyczy ty jakiś 99 % rodzinnych sprzeczek). Należy pamiętać również o przebaczeniu, bez którego nie ma mowy o miłości braterskiej. A przede wszystkim, nie ma co próbować robić więcej niż jesteśmy w stanie znieść: możemy kochać naszego szwagra czy szwagierkę, a jednocześnie nie musimy spędzać dziesięciu dni wakacji w jednym domu!
Christine Ponsard
Czytaj także:
Poszła do Auschwitz zamiast męża. Niezwykła historia Stefanii Budniak [wywiad]
Czytaj także:
Nie tylko ciocia… Znacie dawne określenia członków rodziny?