Opłynął Ziemię 30 razy. Pontyfikat Jana Pawła II w liczbach

George Weigel to wybitny znawca życia i pontyfikatu św. Jana Pawła II. W maju odwiedzi on trzy polskie miasta na spotkania autorskie.

Zapraszając na te spotkania, publikujemy fragment książki Weigela „Kres i początek”.

Jego pontyfikat trwał przez 9665 dni, co dało Janowi Pawłowi II drugie miejsce w klasyfikacji najdłużej sprawujących swoją posługę papieży w spisanej historii, po Piusie IX (oraz trzecie miejsce wśród najdłużej sprawujących posługę papieży, uwzględniając Piotra – według tradycji jego pontyfikat miał trwać albo trzydzieści cztery, albo trzydzieści siedem lat).

W trakcie wypełniania danego Piotrowi mandatu „umacniania braci” papież Jan Paweł II pielgrzymował do 129 różnych krajów podczas 104 podróży apostolskich, przemierzając 1 247 613 kilometrów, czyli więcej, niż gdyby trzydziestokrotnie opłynąć kulę ziemską albo trzykrotnie odbyć lot z Ziemi na Księżyc. Papież przebywał poza Rzymem przez 822 dni (czyli 8,7 procent) swojego pontyfikatu, podczas których odwiedził 1022 miejscowości i wygłosił 3288 przygotowanych przemówień. Poza tym Jan Paweł II odbył 146 wizyt w samych Włoszech, nie licząc 748 wizyt w diecezji  rzymskiej lub w Castel Gandolfo. W trakcie rzymskich wizytacji odwiedził 320 spośród wszystkich 336 parafii Wiecznego Miasta.

Zdecydowany pozostać kapłanem i biskupem, Jan Paweł II ochrzcił w czasie swojego pontyfikatu 1501 nowych chrześcijan i osobiście wyświęcił setki nowych kapłanów i biskupów.

Jego magisterium, zebrane w Insegnamenti di Giovanni Paolo II, wypełnia 56 opa- słych tomów w formacie folio i zajmuje na półce bibliotecznej 3,5 metra: 14 encyklik, 15 adhortacji apostolskich, 12 konstytucji apostolskich, 45 listów apostolskich oraz tysiące innych listów, orędzi, przemówień wygłaszanych przy różnych okazjach (jak choćby podczas audiencji oraz cotygodniowej modlitwy Anioł Pański i Regina caeli) i homilii. Papież odbył 1164 audiencje generalne, w których wzięło udział 17 665 800 ludzi z całego świata, a ponadto około 1600 spotkań z głowami państw, szefami rządów i innymi postaciami świata polityki.

Jan Paweł II beatyfikował 1338 sług Bożych (w tym 1032 męczenników) podczas 147 ceremonii beatyfikacyjnych, kanonizował natomiast 482 nowych świętych (z których 402 było męczennikami) na 51 mszach kanonizacyjnych. Wcześniejsi papieże kanonizowali 302 świętych od czasu, kiedy w roku 1588 papież Sykstus V uregulował ten proces.

Polski papież utrzymywał dużo szersze i bardziej regularne kontakty z braćmi w biskupstwie niż którykolwiek z jego papieskich poprzedników. Przyjął indywidualnie tysiące biskupów podczas ich odbywających się co pięć lat wizyt ad limina w Rzymie, a przez całe lata poświęcał na te spotkania nawet 40 procent swojego czasu przeznaczonego na wydarzenia o charakterze publicznym. Jeśli chodzi o Synod Biskupów, to przewodniczył sześciu jego zwyczajnym zgromadzeniom generalnym, jednemu nadzwyczajnemu zgromadzeniu generalnemu oraz siedmiu specjalnym zgromadzeniom – a także „synodowi partykularnemu” zwołanemu w celu zajęcia się wyzwaniami stojącymi przed Kościołem w Holandii – czyli poświęcił w sumie co najmniej rok swojego pontyfikatu biskupom całego świata zgromadzonym na synodzie. Odbył dziewięć konsystorzy zwyczajnych, podczas których kreował 231 nowych kardynałów, oraz zwołał sześć zgromadzeń plenarnych (czyli konsystorzy zwyczajnych) Kolegium Kardynalskiego w celu zasięgnięcia porady lub opracowania duszpasterskich planów dotyczących przyszłości.

W pełni zdając sobie sprawę z rytmów czasu i wagi rocznic w życiu Kościoła, w ciągu dwudziestu sześciu i pół roku swojego pontyfikatu Jan Paweł II ogłosił dziewięć lat poświęconych jakiejś tajemnicy wiary: Rok Święty Odkupienia w latach 1983/1984, Rok Maryjny w latach 1987/1988, Rok Rodziny w latach 1993/1994, trzy lata trynitarne w ramach przygotowania do Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, sam rok Wielkiego Jubileuszu, Rok Różańca w latach 2002/2003 oraz Rok Eucharystii, który rozpoczął się 17 października 2004, a zakończył pół roku po śmierci Papieża.

Poza tym były międzynarodowe Światowe Dni Młodzieży. Jan Paweł II przewodniczył dziewięciu z nich: w Rzymie (w roku 1985 i 2000), Buenos Aires (1987), Santiago de Compostela (1989), Częstochowie (1991), Denver (1993), Manili (1995), Paryżu (1997) i Toronto (2002). Łączna liczba uczestników owych charakterystycznych dla tego pontyfikatu wydarzeń wynosiła dziesiątki milionów osób, a końcowa msza w Manili w roku 1995 ściągnęła największy, jak wówczas donoszono, tłum w dziejach: mniej więcej pięć milionów ludzi – rekord ten został podobno pobity w stolicy Meksyku podczas papieskiej wizyty w 2002 roku*.

Bez względu na to, jakie były dokładne liczby, wydaje się bezdyskusyjne, że Karola Wojtyłę widziało osobiście więcej ludzi niż jakiegokolwiek innego człowieka w dziejach. Biorąc pod uwagę zwielokrotniające efekty światowej rewolucji w dziedzinie łączności, w latach 1978–2005 jedynie jakieś zupełnie odległe i odizolowane części świata nie zetknęły się z papieżem Janem Pawłem II osobiście lub za pośrednictwem mediów. To, że najbardziej widocznym, znanym i rozpoznawalnym człowiekiem w dziejach świata musiał być ktoś, kto żyje w epoce płynnej nowoczesności, nie było zaskoczeniem. Ale to, że najbardziej widocznym, znanym i rozpoznawalnym człowiekiem w dziejach był ktoś, kto uważa siebie przede wszystkim za ucznia Chrystusa i krzewiciela Ewangelii – było jednym z wielkich zaskoczeń epoki płynnej nowoczesności i wskazywało na to, że w nowoczesnym i ponowoczesnym świecie dzieje się coś więcej, niż te światy zazwyczaj sobie wyobrażają.

* Światowe Dni Młodzieży w roku 1985 w Rzymie miały miejsce przed podjęciem przez Papieża decyzji, by uczynić te spotkania stałym elementem rytmu życia Kościoła, w związku z czym niektórzy uważają Buenos Aires i rok 1987 za pierwsze międzynarodowe Światowe Dni Młodzieży w ścisłym sensie.

Fragment książki G. Weigela, „Kres i początek Papież Jan Paweł II – zwycięstwo wolności, ostatnie lata, dziedzictwo”, tłum. Michał Romanek, wydawnictwo „W Drodze”