Przekazując darowiznę, pomagasz Aletei kontynuować jej misję. Dzięki Tobie możemy wspólnie budować przyszłość tego wyjątkowego projektu.
Gdy król Dawid zamieszkał w swoim domu, a Pan poskromił dokoła wszystkich jego wrogów, rzekł król do proroka Natana: «Spójrz, ja mieszkam w pałacu cedrowym, a Arka Boża mieszka w namiocie». Natan powiedział do króla: «Uczyń wszystko, co zamierzasz w sercu, gdyż Pan jest z tobą».
Lecz tej samej nocy Pan skierował do Natana następujące słowa: «Idź i powiedz mojemu słudze, Dawidowi: To mówi Pan: „Czy ty zbudujesz Mi dom na mieszkanie? Zabrałem cię z pastwiska spośród owiec, abyś był władcą nad ludem moim, nad Izraelem. I byłem z tobą wszędzie, dokąd się udałeś, wytraciłem przed tobą wszystkich twoich nieprzyjaciół.
Dam ci sławę największych ludzi na ziemi. Wyznaczę miejsce mojemu ludowi, Izraelowi, i osadzę go tam, i będzie mieszkał na swoim miejscu, a nie poruszy się więcej i ludzie nikczemni nie będą go już uciskać jak dawniej. Od czasu, kiedy ustanowiłem sędziów nad ludem moim izraelskim, obdarzyłem cię pokojem ze wszystkimi wrogami. Tobie też Pan zapowiedział, że sam Pan dom ci zbuduje.
Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem. Przede Mną dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki. Twój tron będzie utwierdzony na wieki”».
2 Sm 7, 1-5. 8b-12. 14a-16
Świątynia – dom Boga?
Król Dawid po wielu bitwach i wojnach w końcu osiadł w stolicy swojego państwa i zbudował sobie wystawny pałac. Utwierdził swoją władzę nad krajem i przewagę nad ościennymi ludami. Nie zapomniał jednak kto doprowadził go do tego momentu życia i postanowił odwdzięczyć się Bogu budując Mu świątynię.
„Spójrz, ja mieszkam w pałacu cedrowym, a Arka Boża mieszka w namiocie” – to słowa, które kieruje do nadwornego proroka Natana. Budowa świątyń – wotum wdzięczności – była znanym w starożytności zwyczajem. W sanktuarium Apolla w Delfach, w Grecji, znajdowało się wiele świątyń, posągów i pomników, które były fundowane przez różne miasta i wodzów na znak wdzięczności, ale też jako znak dla innych ludzi: to bóstwo się o mnie troszczy, miejcie to na uwadze.
Na terenie Kanaanu wierzono także, że bóstwo jest związane z danym terenem, a świątynia jest prawdziwym jego mieszkaniem. Gdyby zatem w wyniku wojny ją zburzono lub przejęto, bożek miał odtąd wspierać zwycięzców.
Odwrócony porządek
Bóg Izraela odwraca ten porządek, gdy wysyła do Dawida Natana ze słowami: „Idź i powiedz mojemu słudze, Dawidowi: To mówi Pan: „Czy ty zbudujesz Mi dom na mieszkanie? [...] Tobie też Pan zapowiedział, że sam Pan dom ci zbuduje [...] Przede Mną dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki. Twój tron będzie utwierdzony na wieki”.
Pan przypomina, że to On wybiera człowieka i ingeruje w jego życie swoją Opatrznością, jeśli ten chce z nim współpracować. Jest niezależny od planów i pomysłów człowieka, wolny i niezwiązany strukturą czy murami świątyni. Jednocześnie jest ukierunkowany na dobro człowieka, którego stworzył.
Punktem kulminacyjnym Bożego działania jest posłanie na świat Jezusa, co zapowiada przez Natana: „Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem”. Bóg nie tylko troszczy się o Dawida i jego królestwo, ale wchodzi w nie jako Bóg-Człowiek.
Przebóstwienie
To, co robi Jezus, jest jeszcze bardziej przedziwne. Przychodząc jako Bóg nie tylko nie żąda świątyni dla siebie, ale ogłasza, że stanie się nią Jego własne Ciało. Jest nim Kościół, mistyczne Ciało Chrystusa, w którym odbiera On cześć w duchu i prawdzie. Choć chrześcijańskie kraje są pełne kościołów, wspólnota może się rozwijać tylko tam, gdzie są ludzie zgromadzeni wokół Jezusa – niezależnie od budynków.
Co więcej, w Kościele – Ciele Chrystusa – dokonuje się przebóstwienie człowieka. Przez modlitwę, sakramenty, wspólnotę sami stajemy się świątynią Ducha Świętego (por.1 Kor 3, 16).
Chrystus po to przychodzi na świat, co będziemy już celebrować podczas dzisiejszej Wigilii i staje się człowiekiem, abyśmy sami mogli stać się jak On – uduchowieni, przebóstwieni i żywą świątynią Boga.
