Akceptacja i empatia. List biskupa o transpłciowości

W niedawnym liście pasterskim arcybiskup Paul Coakley z Oklahoma City odniósł się do dysforii płciowej*, transpłciowości** i szeregu powiązanych z nią tematów oraz do ruchu transpłciowego jako takiego. Arcybiskup przedstawił teologiczną i naukową analizę tego trendu, okazując jednocześnie empatię tym, którzy zmagają się z dysforią płciową. Przypomniał o miłości Boga do wszystkich Jego dzieci.

W 10-stronicowym liście arcybiskupa Coakleya jest wiele treści, rzućmy okiem na niektóre z najważniejszych i poszerzających horyzonty akapitów.

Arcybiskup rozpoczął od wyjaśnienia, że zostaliśmy stworzeni na obraz Boga w celu miłości. Ciało i dusza są darami od Boga, a celem obu płci jest miłość i przekazywanie życie. Ludzkie ciało jest z natury dobre, co zostało uwidocznione, gdy Jezus przyjął nasze ludzkie ciało. Nie wyrzekł się człowieczeństwa nawet po swoim zmartwychwstaniu.

Coakley wyjaśnia następnie, że wolność ludzkości została zniekształcona przez grzech pierworodny w Ogrodzie Eden. Grzech pierworodny może odłączyć nas od ostatecznego Dobra w Bogu, ale staramy się wypełnić tę dziurę innymi dobrami, a nawet tożsamościami, aby znaleźć spełnienie przez „pragnienia władzy, seksu, alkoholu, internetu i ciągłego hałasu w daremnej próbie ukojenia bólu w naszej duszy”.

Biskup współczuje tym, którzy szukają wytchnienia od bólu związanego z nieosiągnięciem tego spełnienia, identyfikując się z płcią przeciwną lub „niebinarną”, „ponieważ każdy z nas w swoich własnych, wyjątkowych okolicznościach szuka wytchnienia w czymś innym niż Bóg”.

Arcybiskup Coakley zauważył, że grzech i niesprawiedliwość mogą przesłonić uznanie, że ciało jest darem, a to w połączeniu z naszą „upadłą naturą” staje się czynnikami, które zaostrzają „wewnętrzne i zewnętrzne dysharmonie”, które mogą uniemożliwić uznanie pierwotnej dobroci ciała. Może to prowadzić do „niezgody w jedności ciała i duszy”, której często doświadczają osoby zmagające się z dysforią płciową. Hierarcha nazywa to „ogromnym cierpieniem”, i prosi wiernych, aby „postępowali z wielkim współczuciem i wyczuciem” w dążeniu do prawdy w odniesieniu do tak bolesnych sytuacji.

Uznając ten ból, arcybiskup Coakley przytacza statystyki dotyczące osób, które identyfikują się jako osoby transpłciowe w Stanach Zjednoczonych, z których szacuje się, że 40% przynajmniej raz próbowało popełnić samobójstwo, co jest wskaźnikiem dziewięciokrotnie wyższym niż w ogólnej populacji USA. Ponadto prawie połowa (47%) osób, które identyfikują się jako osoby transpłciowe, zgłosiła napaść seksualną, a ponad połowa (54%) była przedmiotem napastowania słownego. Ta część populacji jest również bardziej narażona na rozwój wielu problemów, w tym zaburzeń odżywiania, zaburzeń dysocjacyjnych i nadużywania substancji psychoaktywnych.

Arcybiskup poinstruował katolików, aby troszczyli się o dobro osób transpłciowych, potępiając przy tym wszelkie formy przemocy i dyskryminację wobec nich. Zacytował wskazówkę Chrystusa, aby „miłować tak, jak zostaliśmy umiłowani” (por. J 13, 34) i przypomniał, że Chrystus umarł, aby odkupić nas wszystkich.

Mówiąc o tym, arcybiskup Coakley przedstawia autentyczną katolicką odpowiedź na dysforię płciową, w której ostrzega, by unikać skrajności: że stwierdzenie o płci biologicznej jest końcem rozmowy lub że należy ignorować prawdę o ciele na rzecz fałszywej nadziei łagodzenia bólu poprzez tranzycję. Katolicy muszą zarówno afirmować daną przez Boga płeć, jak i dostrzegać ból i zmagania osoby zmagającej się z dysforią. Wymaga to od słuchania z empatią, a także zapraszania do przyjęcia ciała płciowego, które jest Bożym darem.

Co więcej, musimy uznać, że „wszystkie pragnienia są zakorzenione w czymś dobrym”, nawet jeśli te pragnienia są niewłaściwe:

Arcybiskup Coakley potwierdził tym, którzy zmagają się z trudnościami, że „Bóg nas zna i kocha – nas wszystkich”. On uznaje nas wszystkich za swoje dzieci i widzi nasze bolesne zmagania, zawsze zapraszając do głębszego pójścia za Nim. Chociaż przyznaje, że ścieżka, którą Kościół wytyczył osobom transpłciowym, jest „uciążliwa i obecnie kontrkulturowa”, zauważa, że „jest to również chwalebna, pełna łaski ścieżka, na której Jezus oferuje coraz głębszą pełnię i świętość”.

Cytując słowa św. Pawła z 1 Listu do Koryntian 12, 26: „gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki; podobnie gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współweselą się wszystkie członki” – arcybiskup jasno wyraził pragnienie Kościoła, aby towarzyszyć osobom transpłciowym w ich zmaganiach u boku Chrystusa. Powtórzył, że osoby transpłciowe są częścią Kościoła, pisząc, że „należycie tutaj i naprawdę jesteście tu mile widziani”.

Do rodziców dzieci, które zmagają się z dysforią płciową, abp Coakley napisał, że trudno jest patrzeć na ból dziecka i ubolewał, że nie ma szybkiego rozwiązania, które zadowoliłoby wszystkie strony. Zamiast tego rodzice muszą podchodzić do swoich dzieci z „bezwarunkową miłością, cierpliwością i pokorą”, proponując wysłuchanie ich obaw z empatią. Musimy pamiętać, że płeć nie stanowi całego życia człowieka i że postrzegana tożsamość płciowa nie czyni go mniej ludzkim.

Ostrzegł także rodziców przed wchodzeniem w „terapię potwierdzającą płeć”, w tym blokery hormonalne i operacje zmiany płci, co do których badania naukowe wykazały, że są najmniej pomocnymi opcjami. Hierarcha przytoczył dane, z których wynika, że dzieci, które przeszły operacje chirurgiczne w celu leczenia dysforii płciowej, mają „znacznie wyższy wskaźnik samobójstw i prób samobójczych niż ich rówieśnicy”. Zauważył również, że terapia „blokerami i hormonami płci przeciwnej jest eksperymentalna”, niepotwierdzona badaniami mierzących długoterminowy wpływ takiego leczenia na rozwój nastolatka.

Skierował uwagę rodziców na poradnictwo katolickie jako sposób na wsparcie ich dzieci w tych trudnych chwilach. Ostrzegł, że rodzice muszą unikać izolacji i szukać wsparcia u zaufanych przyjaciół lub proboszcza. Co najważniejsze, rodzice powinni prosić Pana, aby towarzyszył im w tej podróży i zapraszać Jezusa, aby poprzez modlitwę i sakramenty poruszył serca wszystkich zaangażowanych stron.

Wszystkich katolików i ludzi dobrej woli arcybiskup Coakley wezwał nas do „dawania świadectwa prawdzie wpisanej w każde ludzkie ciało” i czynienia tego z miłością. „Miłość wymaga, abyśmy mówili prawdę wtedy i w taki sposób, jaki będzie najkorzystniejszy dla drugiej osoby, tak by potrafiła ją przyjąć”. Podejście do tematu z „współczującym zaangażowaniem” jest kluczowym aspektem, o którym wszyscy musimy pamiętać, jeśli mamy okazję towarzyszyć komuś zmagającemu się z dysforią płciową.

Na koniec arcybiskup Coakley poruszył temat transpłciowości jako ruchu, który stał się ostatnio mocno obecny w kulturze i polityce. Chociaż potępił ruch za próby promowania i normalizacji transpłciowości, wezwał wiernych do odróżnienia ruchu od osób, które zmagają się z dysforią płciową. Pisał o ruchu transpłciowości:

Arcybiskup Coakley zakończył wezwaniem do wstawiennictwa Maryi, która „z głębi serca powiedziała Bogu «tak» we wszystkim”. Matka Najświętsza osobiście doświadczyła tajemnic Wcielenia i towarzyszyła swemu Synowi Jezusowi aż do Krzyża, dzieląc Jego ból. Zachęcił wszystkich czytelników do modlitwy papieża Franciszka do Maryi, Matki Kościoła: