Do mam w domu: Twoja praca nie jest mniej ważna!

 „Jestem już taka wycieńczona, że mam ochotę uciec”. „Jestem wkurzona na męża”. „Czuję, że już zawsze taka będzie moja rola”. Ileż to razy słyszę od kobiet, które zajmują się domem i dziećmi, że nie dają rady zrobić wszystkiego, co sobie zaplanowały, i czują się z tego powodu winne. U innych kursujących między domem a pracą wcale nie jest weselej. Co robić? O tym pisze Eve Rodsky w książce Fair play w rodzinie.

E. Rodsky przytacza historię, w której żona odpowiadała za udział dziecka w imprezie urodzinowej. Wszystkie ustalania były na jej głowie – gdzie, kiedy i jaki prezent trzeba kupić. Ostatnim elementem było zawiezienie syna na urodziny kolegi. I tutaj powstał problem, ponieważ w ostatniej chwili zdecydowali, że mąż zawiezie syna, a żona pójdzie z córką na basen. Niestety, mąż pomylił adres i nie miał już możliwości porozmawiać o tym z żoną, która w tym czasie pływała. Syn zawiedziony. Czy winny był ojciec? Nie, matka, przekonuje autorka, ponieważ nie dokończyła swojego zadania. Jaka nauka płynie z tego dla nas? Za koncepcję, planowanie i wykonanie powinna być odpowiedzialna jedna osoba.

Kolejna rada brzmi – uważaj, żeby mole nie zalęgły się w twoich szafach. Brzmi jak z poradnika dla gospodyń domowych, ale w tym przypadku mole rozumiemy jako misje oddelegowane losowo. Czytając słowa autorki, moglibyśmy streścić je w następujących czynnościach: planuj, nie zostawiaj nic na ostatnią chwilę i nie przerzucaj na współmałżonka tego, co mogłabyś dopilnować sama. Dlaczego? Jak podpowiada Rodsky, twój współmałżonek to wrzucone za pięć dwunasta zadanie zapomni, tobie przysporzy to frustracji, a wasza wzajemna współpraca na tym ucierpi, czyli… nie opłaca się.

Nie idź w skrajności, nie pozwól, by zadania były ci przypisywane automatycznie. Zanim wejdziesz w rolę wybawiciela, przypomnij sobie, że czas dla was obojga ma taką samą wartość. Domowe obowiązki zabierają czas, nic nie zrobi się samo, dlatego, przypomina autorka, sprawiedliwym rozwiązaniem jest dzielenie się pracą. To, że twój mąż pracuje zawodowo, a ty ogarniasz dom i dzieci, nie oznacza, że twoja praca, dlatego, że nie przynosi pieniędzy, jest mniej znacząca. To, co jest pewne, to że wykracza ona ponad etat i że potrzebna jest współpraca dwojga osób, które zdecydowały się tworzyć razem dom.

A co z romantyzmem, zapytasz, gdy wszystkim w domu zarządzamy? „Chaos to nic zabawnego. Rozżalenie i uczucie zawodu również nie. Natomiast podejście systemowe umożliwia dobrą zabawę i uczucie spełnienia” – przekonuje autorka. I zapewnia: „Uwierz mi, im więcej zainwestujecie czasu i wysiłku, by omówić wszystkie szczegóły domowego życia, ustalić jasne oczekiwania i uzgodnić wspólne standardy, tym większa nagroda na was czeka”. A na koniec...

Kilka ładnych lat marzyłam o tym, żeby pisać książki. Co jakiś czas przymierzałam się do tego tematu z różnymi osobami, ale… zawsze coś stawało na przeszkodzie. Nie chodziło o to, żeby pisać dla samego pisania, ale żeby to motywowało innych do rozwoju, dawało im siłę do stawiania czoła przeszkodom, i pokazywało, że skoro inni mogą, to oni też.

Długi czas nie działo się nic. A potem przyszła pandemia i lockdown, potem pamiętny telefon z zaproszeniem na kawę. A dalej już trzy książki w jednym roku i trzy książki zaplanowane na ten rok. Oswajanie innych ludzi z lękiem (o czym piszemy w książkach ze Stanisławem Szlassą, kapłanem i psychoterapeutą) w moim przypadku było możliwe dlatego, że przeszłam wcześniej tę drogę i wiedziałam, że można sobie z tym poradzić. A jak już wiemy, to, co przepracowaliśmy, staje się naszym zasobem. Jeżeli dodamy do tego miłość do książek, poczucie bycia we właściwym miejscu i czasie, to wychodzi przepis na ciekawe życie. A ty w jaki sposób możesz i chcesz podzielić się swoją pasją ze światem?