W mediach społecznościowych krąży inspirująca historia chrześcijanina o imieniu Samir i muzułmanina o imieniu Mahomet, którzy podobno mieszkali w Damaszku w osmańskiej Syrii w ostatnich latach XIX wieku.
Samir był sparaliżowanym chrześcijaninem, a Mahomet był niewidomym muzułmaninem. Bez światła oczu Samira Mahomet nie miał możliwości samodzielnego poruszania się po labiryncie ulic Damaszku, podczas gdy sparaliżowany Samir nie mógł się nigdzie dostać bez stóp Mahometa. Jeden zależał od drugiego: ich niezwykła przyjaźń dosłownie ich dopełniła. Obaj byli sierotami, dzielili to samo biedne mieszkanie i zawsze mieszkali razem.
Mówi się, że po śmierci Samira Mahomet płakał przez siedem dni. W końcu, według podań, umarł z żalu po śmierci przyjaciela, która była też śmiercią jego oczu.
Nie ma źródeł potwierdzających prawdziwość imion i osobistej historii tych dwóch mężczyzn. Jednak zdjęcie ich przedstawiające jest autentyczne.
Sparaliżowany chrześcijanin i niewidomy muzułmanin: prawdziwe zdjęcie
Obraz został sfotografowany w 1889 roku przez fotografa Tancrède Dumasa (1830-1905), który urodził się we Włoszech, we francuskiej rodzinie.
Dumas nauczył się fotografować we Florencji i otworzył swoje studio fotograficzne w Bejrucie w 1860 roku. Został zatrudniony przez American Palestine Exploration Society, prekursora American Schools of Oriental Research, do dokumentowania regionów na wschód od rzeki Jordan. Dumas podróżował także z wielkim księciem Meklemburgii-Schwerin, co skłoniło go do przyjęcia tytułu „Fotografa na cesarskim i królewskim dworze pruskim”.
Jego zdjęcie przedstawiające sparaliżowanego chrześcijanina niesionego przez niewidomego muzułmanina jest dostępne w Dziale Druków i Fotografii Biblioteki Kongresu Stanów Zjednoczonych.
Niech sparaliżowani chrześcijanie i niewidomi muzułmanie, niezależnie od ich prawdziwej historii, będą prawdziwą inspiracją dzisiaj, kiedy musimy dotrzeć do siebie bardziej niż kiedykolwiek, pokonując różnice etniczne i religijne oraz wszelkie inne bariery.
