Przekazując darowiznę, pomagasz Aletei kontynuować jej misję. Dzięki Tobie możemy wspólnie budować przyszłość tego wyjątkowego projektu.
Jest kilka rzeczy, których na pewno nie warto wtedy robić. Najgorsze będzie stwierdzenie, że „to wszystko wina partnera”. Na rozpad relacji najczęściej składają się postawy i działania obu stron i zamiast o „winie”, lepiej rozmawiać o tym, co takiego wpłynęło na jej obecny stan.
Drugiej rzeczy, której nie warto robić, to wpadać w histerię i wywoływać burzy – bo to jedynie pogłębi kryzys. W emocjach podsumowania mogą być nieadekwatne i przesadzone, zaś myślenie „wszystko albo nic” nie sprzyja szukaniu rozwiązań.
Pierwszy krok to zaakceptowanie, że relacja weszła w stan uśpienia i przestała się rozwijać. Akceptować znaczy przyjąć do wiadomości: „w takim punkcie jesteśmy”. Nie zawsze zresztą taki sam będzie ogląd sytuacji dla obu stron. Szybciej zauważy, że coś jest nie tak, osoba, której potrzeby są bardziej naruszone. Zamknięty w sobie mąż albo zapracowana żona niekoniecznie równie szybko dostrzegą utratę bliskości.
Akceptacja oznacza też opłakanie tej straty i przeżycie uczuć z nią związanych: smutku, rozczarowania, złości, lęku. Przeżycie uczuć nie znaczy wylania ich na drugą osobę. Można o nich opowiedzieć, jeśli przewidujemy, że ktoś nas z tym przyjmie (jeśli nie – jedynie pogłębimy swoje własne cierpienie). Możemy poszukać terapeuty, który nam pomoże te emocje i myśli nazwać i ogarnąć.
Potrzebujemy też wziąć odpowiedzialność, czyli uznać, że to ja tego drugiego człowieka wybrałem/wybrałam na życiowego partnera. Najlepiej, jak w tamtym momencie życia umiałem/umiałam. Nawet jeśli odkryjemy w tej osobie kopię własnego chłodnego ojca albo rozchwianej emocjonalnie matki – to jego/ją wybraliśmy z wielu innych ludzi spotkanych na naszej drodze.
Dopiero gdy wykonamy taką pracę wewnętrzną, możemy przejść do szukania rozwiązań. Bez niej skupimy się na pretensjach i przedstawianiu list niespełnionych potrzeb i marzeń o tej relacji. A to niestety zatrzyma nas w miejscu cierpienia.
Na początek potrzebna jest decyzja o próbie powrotu do siebie. I świadomość, że jeśli oddalanie się od siebie trwało ileś czasu, to i wracanie go potrzebuje i będzie się działo powoli.
Warto spojrzeć na męża/żonę jak na osobę, którą potrzebuję na nowo poznać. Trochę rzeczywiście tak, jakbyśmy się spotkali po latach. Pomoże w tym zaciekawienie (zamiast ocen), szacunek, empatia. Wbrew pozorom, owo poczucie obcości może nas wspomóc i pozwolić przeżyć naszą odrębność, autonomię, granice. Relacja małżeńska umiera często właśnie dlatego, że na początku tego nie ma: największe rozczarowanie przeżywają ludzie, którzy widzą związek jako „zlanie się” czy „znalezienie się dwóch idealnie dopasowanych połówek”. Wnoszą oni do relacji nierealne oczekiwania i często nie umieją przeżywać siebie samych jako osobnych, szczęśliwych, odpowiedzialnych za siebie ludzi.
Wracanie do siebie lepiej zaczynać od małych kroków, a nie wielkich rzeczy. Może to być dziesięć minut rozmowy w ciągu dnia o tym, co u kogo słychać (a nie o tym, „dlaczego nas związek się rozleciał i czemu to twoja wina”). Wspólna herbata po południu lub rano. Wyjście gdzieś razem. Trzymanie się za rękę.
Byłoby wspaniale, gdyby taki powrót mógł odbywać się z pomocą terapeuty, np. systemowego, by sprawdzić, co takiego się podziało, że znaleźliśmy się na dwóch dryfujących od siebie planetach (jedna z autorek Aletei, Karolina Plichta, taką terapię par prowadzi).
Jest też scenariusz najmniej optymistyczny – że zostawimy, jak jest. Niestety, w naturze nie ma próżni i deficyt bliskości może sprawić, że w życiu któregoś z małżonków pojawi się nowa relacja i powrót nie będzie możliwy.
Za tydzień napiszę o tym, jak zapobiegać takiemu oddaleniu, zanim ono nastąpi.
