Bonhoeffer – przeciwnik Hitlera, który modlił się o klęskę swojego kraju

Bonhoeffer nie mógł zrozumieć, jak to możliwe, że inni przywódcy kościelni w swoich kazaniach potrafią postawić Hitlera przed Jezusem Chrystusem. Dlaczego nie protestują, kiedy widzą śmierć milionów niewinnych ludzi? Czy wszyscy stracili już sumienia? „Jeśli dziś podpalane są synagogi, jutro zapłoną kościoły” – mówił po wydarzeniach nocy kryształowej.

Czuł, że nie może być dłużej bierny. Razem z grupą innych chrześcijan opowiadających się przeciwko Hitlerowi założył Kościół Wyznający. Jego członkowie nie tylko nauczali niezmienionej wersji Ewangelii, ale też szkolili innych, jak mają głosić kazania w tym trudnym czasie.

Gdyby chciał, mógłby bez trudu uciec od koszmaru nazistowskich Niemiec. W 1939 roku przyjaciele, bojąc się o niego, zorganizowali mu podróż do Stanów Zjednoczonych na serię wykładów. Sądzili, że zdecyduje się tam zostać i w ten sposób zapewni sobie bezpieczeństwo. Bonhoeffer jednak, po krótkim wahaniu, uznał, że powrót i jakakolwiek próba oporu jest jego moralnym obowiązkiem.

Podejmuje pracę w Wojskowej Służbie Wywiadowczej, ale jego prawdziwym celem jest działanie na jej niekorzyść. Podjęte działania pozwalają mu na dość swobodne podróżowanie i zbieranie informacji. Ma dylematy moralne, zastanawia się, czy jako chrześcijanin wierzący w nienaruszalność życia każdego człowieka może przyłączyć się do ruchu planującego zamach na Hitlera. Ostatecznie po rozmowie z siostrą i szwagrem uznaje, że nie ma już innego wyjścia.

W końcu naziści wpadli na jego trop. W 1943 roku po śledztwie, w którym zresztą przeoczono znaczną część jego zaangażowania, trafił do berlińskiego więzienia. Z braku konkretnych dowodów oficjalnym zarzutem było „osłabianie potencjału wojennego Niemiec”. W więzieniu został duszpasterzem dla swoich towarzyszy niedoli, głosząc serię kazań o Jezusie we współczesnym świecie. „Bóg nie każe nam iść żadną drogą, której by On sam nie przemierzył i na której by nie szedł przed nami” – pocieszał.

Po nieudanym zamachu na Hitlera 20 lipca 1944 wychodzi na jaw więcej informacji związanych z Bonhoefferrem. Przenoszą go do więzienia gestapo, a stamtąd do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie.

9 kwietnia 1945 na osobisty rozkaz Adolfa Hitlera zostaje stracony. Do końca wojny brakowało już tak niewiele. Przed śmiercią ukląkł, aby pomodlić się po raz ostatni.

W zachowanych listach z czasów uwięzienia pisał: „Człowieka nie czyni chrześcijaninem religijny akt, ale uczestnictwo w cierpieniu Boga w świecie”. W miejscu jego stracenia ustawiono napis: „Dietrich Bonhoeffer, świadek Jezusa Chrystusa między swoimi braćmi”.