Klasztor Matki Bożej z Qannoubine zapewnia ciszę, w której można usłyszeć głos Boga. Zobacz wyjątkowy fotoreportaż z Doliny Świętych w Libanie.Cisza. Nieruchome powietrze zalegające głęboko w dolinie Kadisza (Quadisha) zapewnia głęboki spokój duszy wszystkim przybyszom. Tu jesteśmy z dala od zgiełku i rozproszenia świata, który stara się zdominować i kontrolować każdą naszą myśl. Spokój doliny udziela się tym wszystkim, którzy szukają takiej ciszy; uwalnia od tyranii hałasu, który zagłusza nie tylko nasze własne „ja”, lecz i cichy głos Boga. Nic dziwnego, że Dolina Świętych jest od ponad 1600 lat centrum libańskiego chrześcijaństwa (tu zobaczysz pierwszą część fotoreportażu z Libanu).
Klasztor Matki Bożej z Qannoubine – jeden z najstarszych na świecie!
Tuż pod skalistym grzbietem, wysoko na zachodnim zboczu stromego urwiska, znajduje się klasztor Matki Bożej z Qannoubine, jeden z najstarszych klasztorów na świecie. Skromne początki klasztoru sięgają ok. 375 roku – wówczas była to zaledwie niewielka jaskinia. Od tamtego czasu miejsce przekształciło się w labirynt tuneli, jaskiń i budowli zdobionych zabytkowymi freskami i starożytnym pismem jaskiniowym.
I choć początki klasztoru giną w pomroce dziejów ze względu na brak pisemnych źródeł, z fragmentów rękopisów, rysunków jaskiniowych i przekazów tradycji wyłania się historia pierwszych chrześcijańskich mnichów, którzy tu właśnie szukali wytchnienia i ucieczki przed prześladowaniami.
Nazwa „qannoubine” oznacza „wspólnotę mnichów”. Uważa się, że była stosowana od samego zarania historii tego miejsca. Prawdopodobnie także od samego początku miejsce to było poświęcone w sposób szczególny Matce Bożej, choć dokładna geneza dzisiejszej nazwy nie jest znana. Nie sposób nie zauważyć jednak, że Maryja stanowi centrum życia klasztoru, którego najpiękniejszym freskiem jest malowidło w głównym kościele, ukazujące koronację Matki Bożej z Qannoubine przez Trójcę Świętą.
Dolina Świętych w Libanie – wyjątkowy fotoreportaż
W okresie od XV do XIX stulecia unikalne położenie klasztoru sprzyjające ochronie w nim przebywających sprawiło, że miejsce to stało się swego rodzaju „warownią” dla patriarchów maronickich. Oprócz zapewnienia schronienia przed zgiełkiem świata, klasztor udzielał schronienia przed potencjalnymi napastnikami. W skałach wydrążono wiele sekretnych tuneli łączących poszczególne jaskinie i stanowiących drogi ucieczki na wypadek jakiegokolwiek zagrożenia.
Około 1830 roku klasztor został podzielony wysokim murem, aby umożliwić zamieszkanie także mniszkom. Obecnie pieczę nad klasztorem i jego utrzymaniem sprawują głównie siostry ze wspólnoty św. Antoniego. Mniszki dbają o to, aby klasztor zachował swoją tożsamość i dziedzictwo bogatej historii, a jednocześnie ciepło witają pielgrzymów wszystkich narodowości, odwiedzających to miejsce, modlących się i odpoczywających w ciszy, kontemplujących życie tych, których wiara doprowadziła tu przed wiekami.
Obejrzyj wyjątkowe zdjęcia z Libanu!
Read more:
Dolina Świętych w Libanie. Wyjątkowy fotoreportaż (cz. 1)
Read more:
Św. Rafka z Libanu: Szczególna orędowniczka osób cierpiących
Read more:
Św. Szarbel, czyli najlepszy chirurg na ziemi. Świadectwo z pielgrzymki do Libanu