Mam 40 lat. Czy mam jeszcze szansę na małżeństwo?

Chcę ci opowiedzieć dwie historie, aby pokazać, że nie warto tracić nadziei. Edyta i Andrzej są moimi sąsiadami. Katarzynę i Bartosza poznałam przy okazji jednej z akcji organizowanych przy mojej parafii.Masz czterdzieści lat lub więcej i ciągle marzysz o miłości i małżeństwie. Ta tęsknota jest w tobie silna, choć czasem zastanawiasz się, czy możesz mieć jeszcze nadzieję.

Przecież tyle czasu minęło.

Czas mija nieubłaganie.

Wydaje ci się, że musiałby się zdarzyć cud.

Edyta i Andrzej

Poznali się w 1999 roku w pracy za granicą. Edyta miała wtedy 49 lat, a Andrzej 53. Każde z nich miało za sobą pasmo nieudanych relacji, więc na początku ostrożnie otwierali się przed sobą. Jednak z każdym dniem odkrywali, że wiele ich łączy. Miłość do psów, muzyka klasyczna, górskie wyprawy, chęć działania na rzecz innych. Powoli rodziła się między nimi miłość, stawali się sobie bliscy, aż w końcu zdecydowali się na ślub.

Teraz, gdy ich spotykam, są uroczą parą starszych ludzi, którzy spacerują, trzymając się za ręce. A uczucie, które ich łączy, nie osłabło. Lubię z nimi rozmawiać, bo bije od nich ciepło, radość i takie głębokie szczęście.

Przy jednej okazji zapytałam panią Edytę o ten czas, gdy była sama. Poprosiłam, żeby opowiedziała mi, co było wtedy trudne, ale też o tym, co dawało jej nadzieję i radość.

Gdy byłam sama, to nie było mi łatwo. I to nie tylko chodzi o samotność, ja umiem być sama. Raczej o takie codzienne życie. Łatwiej się żyje we dwoje, bo można dzielić z kimś obowiązki, ale jest też ktoś kto cię wysłucha, dla kogo twoje sprawy są ważne. Mimo tych trudności starałam się być szczęśliwa w moim życiu, szukać tych codziennych, drobnych, dobrych drobiazgów, żeby nie popaść w przygnębienie i nie zacząć marudzić. Czasem się bałam, że już do końca życia będę sama, ale nie straciłam nadziei. Ciągle w sercu tliła się wiara w to, że szczęśliwie się zakocham. I w końcu to się stało.

Katarzyna i Bartosz

Ona – (stara) panna, on – wdowiec. Między nimi ponad dziesięć lat różnicy. Poznali się przez przypadek, podczas udziału w akcji charytatywnej. On działał w tej fundacji już kilka lat, ona dopiero się przyłączyła. Kasia wspomina, że na pierwsze zaloty Bartka reagowała z lekkim dystansem. Schlebiało jej to, ale trochę bała się rozczarowania. Gdy ostatnio rozmawiałyśmy, powiedziała mi:

Wiesz, gdybym wtedy się nie odważyła zaangażować, to żałowałabym tego do końca życia. Na początku bałam się rozczarowania, w końcu miałam już 43 lata i wiele nieudanych randek za sobą. Ale w pewnym momencie pomyślałam, że wolę doświadczyć jeszcze raz poczucia porażki niż do końca życia zastanawiać się, czy z Bartkiem mogłoby coś wyjść.

Początki nie były łatwe. Każde z nas miało swoje przyzwyczajenia, nawyki i upodobania. Na szczęście dużo rozmawialiśmy i na bieżąco wyjaśnialiśmy nieporozumienia. Chyba właśnie ta wzajemna otwartość i szczerość spowodowały, że nam się udało.

Czy kiedykolwiek straciłam nadzieję? Nie wiem. Widzisz, ja cały czas starałam się cieszyć własnym życiem. Szukać miejsc i akcji, w które mogę się angażować, bo w ten sposób dawałam ujście tej miłości, która we mnie była. Z Bartkiem nie będziemy mieć dzieci, dla mnie jest już za późno. Z tym się pogodziłam. Cieszę się z tego, co nas łączy i chcę doceniać to, co jest dobre, a nie koncentrować się na tym, czego mi brakuje.

Kochana, nikt nie da ci gwarancji, że spotkasz miłość swojego życia. Wierzę jednak, że jeżeli pragnienie małżeństwa i rodziny jest silne w twoim sercu, to nie warto tracić nadziei. Masz limit czasowy na urodzenie dzieci, ale on nie istnieje, jeżeli chodzi o małżeństwo. Dlatego zachęcam cię, abyś się modliła o i za swojego przyszłego męża oraz działała!