„Moi rodzice chyba sobie nic nie postanawiają, jakbym mógł, to bym im sam coś wymyślił”. – „Co byś wymyślił? Jakie macie pomysły na postanowienia wielkopostne dla dorosłych?” – zapytałam.
Mali kaznodzieje
Mam przed oczami taki obraz. Babcia odprowadza pierwszaka do szkoły, rozmawia przez telefon. Przed przejściem dla pieszych chłopiec gwałtowanie się zatrzymuje i stanowczo mówi: „Babciu, stój! Nie widzisz, że jedzie samochód? Babcia chowa telefon, widać zdenerwowanie, przytula wnuka i coś cicho tłumaczy, a chłopiec na cały głos odpowiada: „Nie martw się! Od czego masz mnie”.
Czytaj także:
Panie Boże, pamiętaj, że w piątek jest sprawdzian z historii! Dzieci piszą listy do Boga
Małe dziecko prowadzone za rękę samo staje się przewodnikiem, pokazuje coś, czego dorosły nie zauważył. Dzisiaj ten obraz wrócił.
8.00 rano, klasa pierwszaków. Katecheza o Wielkim Poście. Nawrócenie, przygotowanie serc do wielkanocnego spotkania z Tym, który miłością pokonał śmierć. Co mi powiedzą moi mali kaznodzieje? Czy będę uczyć ja, czy może oni mnie?
Postanowienia wielkopostne według dzieci
Lekcja toczy się szybko, dochodzimy do momentu, gdy zaczynamy mówić o wielkopostnych postanowieniach. Maluchom rozwiązują się języki, opowiadają o sobie i w pewnym momencie jedna z dziewczynek pyta wprost: „A jakie pani ma postanowienie na Wielki Post?”.
To są momenty, których jedni nauczyciele nie lubią, bo czują się skrępowani i wolą nie odpowiadać na osobiste pytania dzieci. Inni na nie czekają, bo wiedzą, że właśnie doszło do prawdziwego spotkania, że między nim a dzieckiem zbudował się most.
Podzieliłam się z uczniami swoimi postanowieniami i usłyszałam komentarz: „Moi rodzice chyba sobie nic nie postanawiają, jakbym mógł, to bym im sam coś wymyślił”. – „Co byś wymyślił? Jakie macie pomysły na postanowienia wielkopostne dla dorosłych?” – zapytałam.
I oto co usłyszałam [GALERIA]:
Jak pomóc dorosłemu?
Słuchałam i czułam, że jak w lustrze, w tych w dziecięcych słowach odbijają się nasze wady dorosłych, słabe strony dorosłego świata. „A gdyby dorosłym było ciężko wytrwać w swoich postanowieniach, albo gdyby się nawet nie udało, co byście im powiedzieli?
Dzieci widzą więcej, niż nam się wydaje. Prostota i szczerość dziecięcego serca potrafi wskazać dość boleśnie te miejsca w nas, które chcielibyśmy przed nimi i sobą ukryć; te słabości, które chcielibyśmy zatuszować i udawać, że ich nie ma.
Może czasem warto pozwolić wyprowadzić się naszym dzieciom na pustynię, zamilknąć i im pozwolić mówić, żeby usłyszeć to, co Bóg chce tymi małymi rękami w nas naprawić.
Czytaj także:
Masz problem z postanowieniami na Wielki Post? Spróbuj inaczej