Historycy potwierdzili istnienie 23 postaci z Nowego Testamentu. Jakich?

Czy jest możliwe udowodnienie istnienia historycznych postaci z Biblii? Profesor Lawrence Myktiuk z Purdue University w amerykańskim stanie Indiana ukazując historyczną wiarygodność Pisma Świętego zachęca wiernych, jak i niewierzących do częstszego sięgania po Świętą Księgę.

Inaugurując swoje analizy, profesor Myktiuk wykorzystał rezultaty badań archeologów do potwierdzenia istnienia 53 postaci wspomnianych w Starym Testamencie. Odwołując się w swoich niezwykle sumiennych baniach do różnorodnych inskrypcji odnoszących się poszczególnych osób, naukowiec udowodnił, że żyły one naprawdę. Rezultaty badań, opublikowane w czasopiśmie naukowym Bible Archaeology Review, potwierdzają istnienie choćby królów Izraela czy władców Mezopotamii.

Obecnie prof. Myktiuk poddaje podobnym szczegółowym analizom życie postaci nowotestamentowych. Opierając się na tekstach rzymskich historyków oraz dowodach archeologicznych, dociekliwy badacz sporządził listę postaci ze świata polityki wzmiankowanych w Nowym Testamencie, których faktyczne istnienie potwierdzają pozabiblijne źródła.

Na liście tej, dostępnej na stronie internetowej wspomnianego wyżej czasopisma, znaleźć można nazwiska 23 polityków, w tym cesarzy rzymskich, członków rodziny Heroda, prefektów i namiestników Rzymu oraz władców innych terytoriów.

Prof. Myktiuk dowodzi, że Nowy Testament nie mija się w żaden sposób z prawdą historyczną. Wykazuje dowodnie, że rzymski prefekt Judei Poncjusz Piłat, który skazał Jezusa na śmierć na krzyżu, panował w latach 26–36 n.e., a jego nazwisko pojawia się np. w "Wojnie żydowskiej" Józefa Flawiusza, "Rocznikach" Tacyta oraz "Poselstwie do Gajusza" Filona z Aleksandrii.

Kolejne dowody na to, że Piłat żył faktycznie przynosi tzw. kamień Piłata, odkryty w Cezarei Nadmorskiej, stolicy Judei, a także inskrypcje znajdujące się na rzymskich monetach.

Po publikacji rezultatów badań nad historycznością postaci pojawiających się na kartach Starego Testamentu, prof. Myktiuk zauważył, że jego badania przyczyniły się znacząco do potwierdzenia wiarygodności Biblii z punktu widzenia historii: „Przykłady te wskazują, że wiara religijna nie jest niezbędna do przyjęcia za prawdę słów Pisma Świętego, którego historycznej wiarygodności dowodzą źródła pozabiblijne”.