Kilka myśli o sensie pielgrzymowania. I o tym, że tak naprawdę pielgrzymem jest każdy z nas.
Po co to wszystko?
Znak pielgrzymki uświadamia nam kondycję człowieka, którego życie często opisuje się jako wędrówkę. Od narodzin do śmierci każdy z nas znajduje się w szczególnej kondycji homo viator. Pismo Święte ze swej strony wielokrotnie podkreśla wartość pielgrzymowania do miejsc świętych: tradycja nakazywała, aby Izraelita udawał się z pielgrzymka do miasta, w którym była przechowywana arka przymierza, albo by nawiedzał sanktuarium w Betel (por. Sdz 20,18) lub w Szilo, gdzie została wysłuchana modlitwa Anny, matki Samuela (por. 1 Sm 1, 3). Poddając się dobrowolnie nakazom Prawa, także Jezus wraz z Maryja i Józefem udał się jako pielgrzym do świętego miasta Jeruzalem (por. Łk 2, 41). Historia Kościoła jest żywa kronika pielgrzymki, która nigdy się nie kończy. Bardzo wielu wiernych pogłębia swa religijność podejmując wędrówkę, której celem jest miasto świętych Piotra i Pawła, Ziemia Święta lub stare i nowe sanktuaria poświęcone Maryi i Świętym.
Jan Paweł II, Incarnationis mysterium
„Składniki” pielgrzymki
Pielgrzymka zawsze była ważnym wydarzeniem w życiu chrześcijan, przybierając w kolejnych epokach rożne formy kulturowe. Jest symbolem indywidualnej wędrówki człowieka wierzącego śladami Odkupiciela: jest praktyka czynnej ascezy i pokuty za ludzkie słabości, wyraża nieustanna czujność człowieka wobec własnej ułomności i przygotowuje go wewnętrznie do przemiany serca. Przez czuwanie, post i modlitwę pielgrzym postępuje naprzód droga chrześcijańskiej doskonałości, starając się dojść z pomocą laski Bożej « do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa » (Ef 4, 13).
Jan Paweł II, Incarnationis mysterium
W Częstochowie jest „więcej” Boga?
Wszystko przecież wyszło z Jego rąk i nie ma takiego miejsca, gdzie nie można by Go spotkać: «Do Pana należy ziemia i to, co ją napełnia, świat i jego mieszkańcy. Albowiem On go na morzach osadził i utwierdził ponad rzekami» (Ps 24 [23], 1-2). Bóg jest obecny w równej mierze we wszystkich miejscach na ziemi, tak że cały świat może uchodzić za «świątynię» Jego obecności.
Nie zmienia to jednak faktu, że (…) przestrzeń może przechowywać znaki nadzwyczajnych zbawczych interwencji Boga. Ta intuicja obecna jest zresztą we wszystkich religiach, które nie tylko wznoszą świątynie, ale tworzą też święte przestrzenie, gdzie spotkanie z rzeczywistością Boską może stać się przeżyciem głębszym niż to, jakie dostępne jest zwykle w niezmierzonych obszarach kosmosu.
Jan Paweł II, List o pielgrzymowaniu do miejsc związanych z historią zbawienia
Pielgrzymami są także ci, którzy… fizycznie nie pielgrzymują
W Jego Duchu ożywieni i zjednoczeni pielgrzymujemy ku ostatecznemu wypełnieniu historii ludzkiej, które w pełni zgodne jest z zamysłem Jego miłości: «Aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie, to, co w niebiosach, i to, co na ziemi»” (Ef 1, 10). Kościół idzie drogą wytyczoną przez przykład swego Mistrza i Panaoraz uczy człowieka odkrywać jego prawdziwe powołanie. Serca wszystkich ludzi doświadczają głębokiego niepokoju „człowieka drogi” („homo viator”), ujawnia się w nich pragnienie nowych horyzontów i rodzi się głęboka pewność, iż człowiek może osiągnąć cel swej egzystencji tylko w nieskończoności Boga.
Papieska Rada ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych, Wskazania dla duszpasterstwa turystycznego
Maryja jest przykładem dla pielgrzymów (nie tylko tych zmierzających na Jasną Górę)
Kościół wzmocniony obecnością Chrystusa (por. Mt 28, 20) pielgrzymuje w czasie do końca wieków, idąc na spotkanie Pana, który przychodzi; ale na tej drodze — pragnę to wyraźnie podkreślić — kroczy śladami wędrówki odbytej przez Maryję Dziewicę, która „szła naprzód w pielgrzymce wiary i utrzymała wiernie swe zjednoczenie z Synem aż do Krzyża”.
Jan Paweł II, Redemptoris Mater